Αγαπημένοι, πρώην καθηγητές και καθηγήτριες του Κολλεγίου Ανατόλια θυμούνται…
Μιλήσαμε με την πρώην καθηγήτρια Φιλολογίας, Λία Ζουργού η οποία μόλις λίγα χρόνια μετά την αποφοίτησή της ως μαθήτρια από το Κολλέγιο Ανατόλια, ανέλαβε τον ρόλο της καθηγήτριας. Αναπολώντας την «αγριάδα και τη γλύκα» της εφηβείας από τη μακρόχρονη πορεία της ως φιλόλογος μας διηγήθηκε τις πιο έντονες αναμνήσεις της.
Τι θυμάστε από την πρώτη σας μέρα στην τάξη;
Σοκ και δέος! Μέσα Οκτωβρίου 1985 μου τηλεφώνησε η κ. Σγουρού, διευθύντρια τότε του 1ου Λυκείου και με ρώτησε αν μπορούσα την επόμενη μέρα ή έστω τη μεθεπόμενη να μπω σε δύο τμήματα της Γ' Λυκείου και να αντικαταστήσω την κ. Πεντεδέκα, που θα απουσίαζε με αναρρωτική άδεια, αναλαμβάνοντας τη διδασκαλία των Νέων Ελληνικών ενώ τη διδασκαλία των Αρχαίων στα τμήματά της (της κ. Πεντεδέκα) θα αναλάμβανε μία άλλη φιλόλογος. Δεν ξέρω αν ήταν η άμυαλη νεότητα ή το σαράκι της διδασκαλίας που με έκανε να απαντήσω αμέσως ναι! Και έτσι βρέθηκα να κάθομαι στην έδρα των αιθουσών του White Hall, έξι χρόνια μετά την αποφοίτησή μου, εκεί που είχα την τύχη να περάσω τα μαθητικά μου χρόνια, ακούγοντας και μαθαίνοντας από εξαιρετικές δασκάλες και εξαιρετικούς δασκάλους. Και βρέθηκα να έχω απέναντί μου κοπέλες (ήταν η τελευταία τάξη με τα αγόρια και τα κορίτσια χώρια) λίγο απογοητευμένες από την απρόσμενη διαδοχή και λίγο αμήχανες. Έμεινα μαζί τους περίπου δύο μήνες, μέχρι την πλήρη ανάρρωση της κ. Πεντεδέκα και πήρα το βάπτισμα του πυρός! Σοκ και δέος, λοιπόν, με τον ιδρώτα να τρέχει και από τη διπλανή αίθουσα να ακούγεται η φωνή της κ. Στογιάννου! Αλλά όταν βγήκα από το πρώτο δίωρο περπατώντας από την τάξη, ήμουν ήδη δύο πόντους ψηλότερη!
Τι αγαπούσατε περισσότερο στη δουλειά σας;
Είναι μαγικό να βλέπεις τα αδιάφορα μάτια να γεμίζουν απορίες, να ακούς τις ημιτελείς φράσεις να ολοκληρώνονται σε προτάσεις και να διατυπώνουν τεκμηριωμένη προσωπική άποψη, να δέχεσαι την ευθεία κριτική για τις αστοχίες σου, να ζητάς συγγνώμη για τα λάθη και τις αβλεψίες σου μέσα στον χώρο που ονομάζεται αίθουσα διδασκαλίας και δεν ορίζεται από τους τοίχους αλλά από την τόλμη και τα όνειρα.
Ποια στιγμή/μέρα της χρονιάς περιμένατε με ανυπομονησία;
Α, πολλές! Την έναρξη της σχολικής χρονιάς, για να γνωρίσω τις καινούργιες μαθήτριες και τους καινούργιους μαθητές μου αλλά και να ξανασυναντηθώ με τις παλιές και τους παλιούς, την τελευταία μέρα των μαθημάτων πριν από τις χριστουγεννιάτικες διακοπές, τη μέρα που αποχαιρετούσαμε τις τελειόφοιτες και τους τελειόφοιτούς μας, το Commencement αλλά και τα διάφορα tournaments ή τις μέρες που ήταν προγραμματισμένη, για παράδειγμα, κάποια παρουσίαση από τα παιδιά και είχαν δουλέψει πολύ και είχαν αγωνία …
Υπάρχει κάτι που μάθατε από τη συναναστροφή με τους μαθητές και τις μαθήτριές σας;
Κάτι; Πολλά, από τις μαθήτριες και τους μαθητές μου έμαθα πολλά! Πρώτα πρώτα με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω πάρα πολύ νωρίς πόσο πολλά πράγματα δεν ξέρω, να καταλάβω ότι κάνω λάθη συχνότερα από όσο νομίζω, μου έδειξαν ότι μεγαλύτερη σημασία έχει πώς νιώθει ένα παιδί στην τάξη και λιγότερη πόσα μαθαίνει. Χάρη στις μαθήτριες και τους μαθητές μου έμαθα να ακούω προσεκτικά, να εκτιμώ το ελάχιστο και να χαίρομαι πολύ. Και ήμουν τυχερή, γιατί οι μαθήτριες και οι μαθητές μου δε δίσταζαν να μου πουν τη γνώμη τους για όσα άκουγαν από μένα.
Υπάρχει κάποιο περιστατικό που δε θα ξεχάσετε ποτέ;
Δεν είναι ένα περιστατικό αλλά δε θα ξεχάσω τη συγκίνηση που ένιωθα, όταν σε Commencement στις θέσεις των γονιών κάθονταν μαθήτριες και μαθητές μου και καμάρωναν τα δικά τους παιδιά που αποφοιτούσαν.
Ποια πιστεύετε ότι είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ταυτότητα των μαθητών/τριών του Κολλεγίου Ανατόλια;
Δεν νομίζω πως μπορώ να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Η γνώμη μου είναι πως το Κολλέγιο Ανατόλια είναι σε κάθε εποχή μια μικρογραφία της κοινωνίας της πόλης μας και της χώρας μας. Άρα και οι μαθήτριες και οι μαθητές του είναι καρποί του τόπου και της εποχής τους. Αν θέλετε να εστιάσω στην ταυτότητα που διαμορφώνουν στη διάρκεια των σπουδών τους στο Ανατόλια, θα έλεγα πως αυτή μπορεί μάλλον καλύτερα να αναγνωριστεί στις απόφοιτες και τους αποφοίτους του. Και αυτό που κατά τη γνώμη μου τους χαρακτηρίζει είναι η σθεναρή αλληλο-υποστήριξη, η θαρραλέα πρωτοπορία, η πρόθυμη και συχνά αποτελεσματική συμμετοχή στα κοινά και η αγάπη για το σχολείο τους.
Ποια είναι η καλύτερη ανάμνηση που έχετε από τα χρόνια που αφιερώσατε στους μαθητές και στις μαθήτριες του Ανατόλια;
Ένας μακρύς κατάλογος ονομάτων πολύ αγαπημένων προσώπων!
Πώς θα θέλατε να σας θυμούνται οι μαθητές και οι μαθήτριές σας;
Θα χαιρόμουν πολύ να με θυμούνται και να με αναγνωρίζουν ακόμα στο δρόμο!
Τι σας λείπει περισσότερο από το Σχολείο;
Η αγριάδα και η γλύκα της εφηβείας