Αγαπημένοι, πρώην καθηγητές και καθηγήτριες του Κολλεγίου Ανατόλια θυμούνται…

Μιλήσαμε με τον πρώην καθηγητή μαθηματικών και τ.  Αντιπρόεδρο του Κολλεγίου Ανατόλια κ. Γιώργο Λυσαρίδη και τον γυρίσαμε πίσω στα χρόνια που πέρασε διδάσκοντας.

Τι θυμάστε από την πρώτη σας μέρα στην τάξη;

Ήταν 11 Σεπτεμβρίου του 1985. Πέρασαν 35 χρόνια από τότε. Ου γαρ έρχεται μόνον (το γήρας...).

Υπάρχει κάποιο περιστατικό που δε θα ξεχάσετε ποτέ;

Πολλά, όχι όμως τόσο σημαντικά για ιδιαίτερη αναφορά.. Όλα μαζί, όμως, «έκτισαν» τη σχέση αγάπης και εκτίμησης που εξακολουθώ να τρέφω προς το Ανατόλια και τους ανθρώπους του.

Τι αγαπούσατε περισσότερο στη δουλειά σας;

Τους μαθητές μου. Ένιωθα την ευθύνη που είχα να τους διδάξω, με το παράδειγμα, τι σημαίνει δημοκρατία, σεβασμός στον άλλον και αυτοσεβασμός, κατανόηση, συνέπεια στις υποχρεώσεις και διεκδίκηση των δικαιωμάτων.

Ποια στιγμή της χρονιάς περιμένατε με ανυπομονησία;

Το κουδούνι της τελευταίας ώρας μαθήματος κάθε σχολικής χρονιάς. Και η αγάπη, βλέπετε, έχει τα όριά της...

Υπάρχει κάτι που μάθατε από τη συναναστροφή με τους μαθητές και τις μαθήτριές σας;

Πάρα πολλά. Και, προπάντων, πως όταν δίνεις ειλικρινή αγάπη, εισπράττεις και ειλικρινή αγάπη.

Ποια φάρσα μαθητών/τριών σας θυμάστε;

Δεν ήταν στο χαρακτήρα μου να κάνω φάρσες με τους μαθητές μου. Γι’ αυτό και δεν μου έκαναν κι’ εκείνοι. Δεν θα ήταν κακό, πάντως. Άλλωστε, μου δόθηκε πολλές φορές η ευκαιρία να θαυμάσω το πηγαίο χιούμορ τους.

Ποια πιστεύετε ότι είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ταυτότητα των μαθητών/τριών  του Κολλεγίου Ανατόλια;

Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποια (κοινή) ταυτότητα στους μαθητές του Ανατόλια. Απλά, καλούνται να συμμορφωθούν με τις αρχές του Σχολείου μας, παραδοσιακές και σύγχρονες. Και το κάνουν, σχεδόν όλοι, με επιτυχία. Δεν έρχονται, λοιπόν, στο Ανατόλια με ταυτότητα. Φεύγουν από αυτό με ταυτότητα.

Ποια είναι η  καλύτερη ανάμνηση που έχετε από τα χρόνια που αφιερώσατε στους μαθητές και στις μαθήτριες του Ανατόλια;

Η ματιά τους όταν τους αποχαιρετούσα, την τελευταία ημέρα της σταδιοδρομίας μου   ως εκπαιδευτικού. Η ματιά εκείνη ήταν για μένα το πολυτιμότερο «αντίδωρο» για όσα προσπάθησα να τους διδάξω (εκτός των Μαθηματικών, κυρίως).

 Πώς θα θέλατε να σας θυμούνται οι μαθητές και οι μαθήτριές σας ;

 Αυτό που ακριβώς ήμουν.

Τι  σας λείπει περισσότερο από το Σχολείο;

Τίποτε απολύτως δεν μου λείπει. Ούτε μπορώ να πω πως νοσταλγώ τον πίνακα και την κιμωλία. Έφυγα «πλήρης» και με καλά συναισθήματα. Όταν έκλεισε ο κύκλος μου στο Ανατόλια, με τη συνταξιοδότησή μου, κράτησα τις πολλές καλές αναμνήσεις και ξέχασα τελείως τις κακές (αν υπήρχαν). Και κοίταζα πλέον μπροστά, για τον επόμενο κύκλο της ζωής μου. Αυτό κάνω και τώρα...