Αγαπημένοι, πρώην καθηγητές και καθηγήτριες του Κολλεγίου Ανατόλια θυμούνται…
Μιλήσαμε με τον Άγγελο Γρόλλιο, φιλόλογο του Κολλεγίου Ανατόλια επί 35ετία, ο οποίος εξιστορεί την διαδρομή του με ένα μυθιστορηματικό τρόπο, όπως ίσως αρμόζει σε έναν φιλόλογο.
Το κείμενο που θα διαβάσετε -σύντομο, λιτό, σε αντίθεση με την (εγγενή) φλυαρία μου μέσα στην τάξη- ας αποτελέσει τον επίλογο του συγγραφέα στο μυθιστόρημα που 35 χρόνια πριν άρχισε να γράφει και φαντάζεται πως ολοκλήρωσε τον Φεβρουάριο πέρυσι. Ο καθένας από τους συμμετέχοντες στη δράση -όλοι εσείς, δηλαδή- κρατάει για τον εαυτό της/του ένα κομμάτι της τελικής σύνθεσης. Εναπόκειται στον συγγραφέα να απολογηθεί για το έργο.
Υπέβαλα την αίτηση για πρόσληψη στο Κολλέγιο Ανατόλια με πλήρη συναίσθηση αυτού που ζητούσα και δεν έχω μετανιώσει ούτε στιγμή. Είμαι ευγνώμων προς τον τότε Πρόεδρο, Dr. William McGrew, για την επιλογή μου. Από τότε το Κολλέγιο Ανατόλια καλύπτει πάνω από το μισό της ύπαρξής μου. Είναι το σπίτι στο οποίο ζούσα περισσότερο από τις -αρκετές…- κατοικίες μου. Είμαι βέβαιος πως κι εσείς συμφωνείτε, όποιες κι αν είναι οι τυχόν προσωπικές αναμνήσεις, ότι καλύτερο περιβάλλον δύσκολα θα βρίσκαμε. Αν όμως η τοποθεσία και οι υποδομές αποτέλεσαν ένα ιδεώδες ακαδημαϊκό περιβάλλον το οποίο οι Γονείς (σας), με ευγενή αγωνία και υψηλές προσδοκίες, επέλεξαν για την φύτευση, ανάπτυξη και καρποφορία των πολύτιμων Βλαστών τους (εσείς), εξίσου κρίσιμο και καθοριστικό ρόλο επιτρέψατέ μου να θεωρώ ότι διεδραμάτισαν και οι Καλλιεργητές σας (εμείς).
Διάλεξα τον τελευταίο όρο όχι τυχαία: τώρα που κάνω την αναδρομή σ’ αυτό που θυμούμαι ότι προσπάθησα να υπάρξω για εσάς, όλες και όλους, είναι πρωτίστως ένας Σπορέας. Στη δική μου ζυγαριά ο (δι)Δάσκαλος βαραίνει ως Παιδαγωγός. Παίρνει τον καθένα και την καθεμιά σας από το τρυφερό του χέρι και προσπαθεί να αποθέσει στην παλάμη σας τους Σπόρους που θα σας κάνουν Ανθρώπους. Ευελπιστώ, ειλικρινά, πως στις περισσότερες περιπτώσεις το πέτυχα. Τουλάχιστον, για να αποτίσω τον πρέποντα φόρο στους δικούς μου Σπορείς, ζώντες και μη. Και για να κλείσω εκεί από όπου άρχισα αυτό το κείμενο: όπως κάθε ευσυνείδητος αναγνώστης πρέπει να γνωρίζει, ο συγγραφέας του μυθιστορήματος οφείλει την ύπαρξή του στους Χαρακτήρες του έργου.