Συνέντευξη: Σοφία Κυανίδου '86
Η Σοφία Κυανίδου αποφοίτησε από το Κολλέγιο Ανατόλια το ’86. Σπούδασε στο Νέο Ωδείο Θεσσαλονίκης και στη Μουσική Ακαδημία της Βιέννης. Έχει συνεργαστεί με την Εθνική Λυρική Σκηνή, την Ελληνική Πειραματική Όπερα, την Όπερα Δωματίου Αθηνών, την Όπερα Θεσσαλονίκης, το Wiener Open Theater, το συγκρότημα προκλασικής μουσικής Le Monde Classique, την Καμεράτα, τη Δημοτική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, την ΚΟΘ, την ΚΟΑ, το Ελληνικό Συγκρότημα Σύγχρονης Μουσικής, την Ορχήστρα Χρωμάτων κ.ά. Έχει εμφανιστεί, μεταξύ άλλων, στο Konzerthaus και στο Musikverein της Βιέννης, στα «Δημήτρια», στο Φεστιβάλ Αθηνών, στο Φεστιβάλ Θρησκευτικής Μουσικής στην Πάτμο, στο Φεστιβάλ Δελφών, στο Kalidoskop der Nationen και στο Gaude Mater. Το ρεπερτόριο της περιλαμβάνει ευρύ φάσμα έργων από μπαρόκ μέχρι τη σύγχρονη εποχή, δίνοντας πάντοτε έμφαση στην ελληνική λόγια μουσική και όπερα.
Tο Κολλέγιο είναι το σχολείο μου, "σπίτι" μου, οδοδείκτης στον δρόμο για την Ιθάκη μου.
Η καλύτερη ανάμνηση που έχω από το σχολείο …
Η καλύτερη μου ανάμνηση (μέσα από πάρα πολλές) είναι όταν τραγούδησα για πρώτη φορά musical σόλο στην 3η Γυμνασίου το "Don't Cry for Me Argentina" στη χριστουγεννιάτικη γιορτή, στο Tracy Hall. Ακόμα έχω την αίσθηση μέσα μου. Και φυσικά η τελετή αποφοίτησής μου όπου τραγούδησα το «Μemory» μπροστά στο εμβληματικό Macedonia Hall.
Ο αγαπημένος μου καθηγητής / καθηγήτρια ήταν …
Θα έλεγα την Αλίκη Στογιάννη (καθηγήτρια Ιστορίας), γιατί έθεσε μέσα μου τα πρώτα ουσιαστικά "γιατί". Επίσης, ο Κλεάνθης Λαγόπουλος, που για τέσσερα χρόνια κατάφερε να κάνει μια μαθήτρια θεωρητικής κατεύθυνσης να αγαπήσει τα μαθηματικά – κάτι που είναι αναπόσπαστο στοιχείο της Όπερας, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο. Επί Λαγόπουλου, πήρα 20 στα μαθηματικά. Το γράφω και ακόμα δεν το πιστεύω.
Το αγαπημένο μου σημείο στο campus …
ήταν το σιντριβάνι στο τότε "Θηλέων". Ατελείωτες ώρες στα παγκάκια. Εκεί έπαιξα τα πρώτα μου θεατρικά κείμενα με κοινό τις συμμαθήτριές μου. Καμία φορά έκαναν και τις παρτενέρ μου στις σκηνές. Τι έχουν τραβήξει και αυτές…
Το Κολλέγιο Ανατόλια με βοήθησε να…
ανακαλύψω όλες τις Παραστατικές Τέχνες μέσω των clubs, και ο συνδυασμός τους με οδήγησε στην Τέχνη του Μελοδράματος, που συνδυάζει τα πάντα. Λαμβάνοντας μέρος σε εφηβική ηλικία, σε τόσες διαφορετικές μουσικοθεατρικές δραστηριότητες, ανέπτυξα, χωρίς να το καταλάβω, μια δεξαμενή σκηνικών εμπειριών. Δεν περιγράφεται πόσο με βοήθησε αυτή η δεξαμενή στη μετέπειτα καλλιτεχνική μου ζωή.
Τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ταυτότητα των αποφοίτων του Κολλεγίου Ανατόλια είναι …
Σίγουρα υπάρχουν πάρα πολλές διαφορετικές προσωπικότητες αλλά θα έλεγα η αγάπη για το σχολείο μας είναι αυτή που μας ενώνει.
Για μένα το Κολλέγιο Ανατόλια είναι …
Tο Κολλέγιο είναι το σχολείο μου, "σπίτι" μου, οδοδείκτης στον δρόμο για την Ιθάκη μου.
Το καλύτερο κομμάτι της δουλειάς μου είναι...
Το καλύτερο κομμάτι της δουλειάς μου είναι η ελευθερία που προσφέρει στη φαντασία, η συνεχής δημιουργικότητα και η ευκαιρία να συναντώ πολλούς διαφορετικούς καλλιτέχνες και απόψεις. Κυρίως, όμως, είναι ένας καθρέφτης: όταν έχω την τύχη να ερμηνεύω κάποια κομμάτια σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μου, μπορώ να δω μέσα από αυτά την εσωτερική δουλειά που έχω κάνει με τον εαυτό μου. Αντικατοπτρίζουν το αν και πόσο έχει εξελιχθεί η ματιά μου τόσο στον εξωτερικό κόσμο όσο και στον εσωτερικό μου κόσμο.
Θεωρώ σημαντική στιγμή στην επαγγελματική μου διαδρομή …
Σίγουρα η πιο σημαντική στιγμή ήταν η εισαγωγή μου στην Ανώτατη Ακαδημία Παραστατικών Τεχνών στη Βιέννη. Άνοιξαν οι ορίζοντες μου, μουσικοί και προσωπικοί, αναμετρήθηκα με μένα, έζησα μόνη μου για πρώτη φορά , γνώρισα ανθρώπους απ’ όλη την υφήλιο, οπότε τα όρια που ήξερα διευρύνθηκαν. Μαζί και η αποδοχή για άλλες κουλτούρες, συμπεριφορές, μουσικές καταβολές κτλ. Έξι υπέροχα χρόνια με πολλές καλές και όχι καλές στιγμές. Πάντως καθοριστικές για την μετέπειτα εξέλιξη μου.
Στο μέλλον εύχομαι …
να έρχονται πάντα καινούργιες καλλιτεχνικές προκλήσεις που κρατούν ξύπνιο τον δημιουργικό εαυτό μου. Να συνεχίσω να ψάχνω και να αναζητώ, ευχόμενη και να βρίσκω κάπου κάπου ....