Αγαπημένοι, πρώην καθηγητές και καθηγήτριες του Κολλεγίου Ανατόλια θυμούνται…

Μιλήσαμε με την πρώην καθηγήτρια Φυσικής, Χημείας, Γεωλογίας και Γεωγραφίας (από τον Σεπτέμβριο του 1968 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1997), Ντίνα Παρούτη- Παπαδοπούλου.

Τι θυμάστε από την πρώτη σας μέρα στην τάξη?

Πήρα το πτυχίο μου την Άνοιξη του 1968. Έτσι, τον Σεπτέμβριο του ‘68 που ξεκίνησα να εργάζομαι στο Ανατόλια, ήταν για μένα η πρώτη φορά που μπήκα σε τάξη να διδάξω. Εκείνη η μέρα  για μένα ήταν δύσκολη, γεμάτη ανυπομονησία, άγχος και αγωνία. Όμως είχα την τύχη να βρεθώ σε μια τάξη με όμορφες και ευγενικές κοπέλες, το μάθημα δύσκολο, Φυσική. Όμως, αν εξαιρέσω την αρχική αμηχανία, όλα κύλησαν καλά, ούτε κατάλαβα πως πέρασε η ώρα. Υποπτεύομαι βέβαια, τώρα που πέρασαν τόσα χρόνια, πως εγώ φοβόμουν τα κορίτσια και εκείνες εμένα...

Υπάρχει κάποιο περιστατικό που δε θα ξεχάσετε ποτέ;

Συνέβησαν τόσα πολλά όλα αυτά τα χρόνια, που δεν θα μπορούσα να ξεχάσω. Ένα από αυτά ήταν μια τελευταία μέρα των μαθημάτων πριν τις εξετάσεις. Είχα μάθημα Φυσικής με μια τάξη της 1ης Λυκείου. Αφού δόθηκαν οι σχετικές οδηγίες για τις εξετάσεις, τα παιδιά με παρακάλεσαν να μιλήσουμε. Σηκώνεται ο πρόεδρος της τάξης και μου λέει: «Κυρία Παπαδοπούλου, καλά κάνατε και ήσασταν αυστηρή, έτσι μάθαμε Φυσική. Εμείς θέλουμε να ξέρουμε τα όριά μας, η πολλή επιείκεια δεν μας βοηθάει». Ένοιωσα έκπληξη και χαρά μαζί ακούγοντάς τον. Ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή για μένα να διαπιστώνω την ωριμότητα των μαθητών/ μαθητριών μου.

Τι αγαπούσατε περισσότερο στη δουλειά σας;

Την επαφή μου με τα νέα παιδιά.  Ποτέ δεν κουραζόμουν να συζητώ μαζί τους, από τις απορίες τους στα μαθήματα, μέχρι τα προσωπικά τους προβλήματα στα διαλείμματα.

Ποια στιγμή της χρονιάς περιμένατε με ανυπομονησία;

Πάντα περίμενα με ανυπομονησία την αρχή της σχολικής χρονιάς -τα απρόοπτά της ήταν μια πρόκληση για μένα. Συγχρόνως όμως, μου ήταν πολύ ευχάριστο να ανταμώνω μαθήτριες και μαθητές από την προηγούμενη χρονιά και να βλέπω την εξέλιξή τους.

Υπάρχει κάτι που μάθατε από τη συναναστροφή με τους μαθητές και τις μαθήτριές σας;

Από τα παιδιά  έμαθα πως πέρα από τη γνώση που τους προσφέραμε, χρειαζόντουσαν ενθάρρυνση, υπομονή και αγάπη. Έμαθα επίσης να έχω εμπιστοσύνη στην κρίση τους, η οποία πηγάζει από μια ιδιαίτερη ωριμότητα και σπάνια πέφτει έξω.

Ποια φάρσα μαθητών/τριών σας θυμάστε;

Σίγουρα μου έκαναν κάποιες φάρσες τα παιδιά, κυρίως πρωταπριλιάτικες. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο δεν θυμάμαι δυστυχώς καμία. 

Ποια πιστεύετε ότι είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ταυτότητα των μαθητών/τριών  του Κολλεγίου Ανατόλια;

Πιστεύω πως τα παιδιά του Ανατόλια έχουν  αυτοπεποίθηση,  ευκολία στις κοινωνικές συναναστροφές και βέβαια μια ολοκληρωμένη μόρφωση που οφείλεται στην πολύπλευρη εκπαίδευση που προσφέρει το σχολείο, γιατί δεν αρκείται  μόνο στην ακαδημαϊκή κατάρτισή τους, αλλά προσφέρει και τις εξωσχολικές δραστηριότητες για όσες και όσους έχουν την διάθεση και την όρεξη να συμμετέχουν σε αυτές. 

Ποια είναι η  καλύτερη ανάμνηση που έχετε από τα χρόνια που αφιερώσατε στους μαθητές και στις μαθήτριες του Ανατόλια;

Η συναναστροφή μου με τα παιδιά όχι μόνο μέσα στην τάξη αλλά στα διαλείμματα και στις εκδρομές. Οι συζητήσεις που κάναμε όσα χρόνια ήμουν σύμβουλος στο μαθητικό συμβούλιο,  αλλά και κάποιες σημαντικές εκδηλώσεις που οργανώσαμε μαζί με πολλή όρεξη και αγάπη.

Τι σας λείπει περισσότερο από το Σχολείο;

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που δίδασκα, και αυτό που μου λείπει όλα αυτά  τα χρόνια είναι η επαφή μου με τους νέους ανθρώπους.