Αγαπημένοι, πρώην καθηγητές και καθηγήτριες του Κολλεγίου Ανατόλια θυμούνται…
Μιλήσαμε με τον πρώην υποδιευθυντή του 1ου Λυκείου και καθηγητή Βιολογίας, Δημήτρη Βαλαβάνη, ο οποίος μετά την αποφοίτησή του από το Κολλέγιο Ανατόλια το 1972, επέστρεψε στη θέση του καθηγητή, όπου για 35 χρόνια υπηρέτησε με αγάπη, σεβασμό και υποστήριξη προς το Σχολείο.
Τι θυμάστε από την πρώτη σας μέρα στην τάξη;
Παρά τα πολλά χρόνια που πέρασαν - 41- , θυμάμαι ζωντανά το τρακ που είχα την πρώτη μέρα στην τάξη και στο σχολείο. Είχαν περάσει μόλις δέκα μέρες που είχα πρωτοβρεθεί στο χώρο του «Θηλέων», σημερινή περιοχή των δύο γυμνασίων και παρά το γεγονός ότι είμαι απόφοιτος του σχολείου, της τάξης του ’72, ο χώρος του θηλέων ήταν άβατο. Διαφορετικές εποχές, διαφορετικές συνήθειες, θαυμάσιοι άνθρωποι. Οι παλιοί μου καθηγητές με περιέθαλψαν με την αγάπη τους και φυσικά με την εμπειρία τους, και τους ευγνωμονώ για τις συμβουλές και την συμπαράστασή τους. Η πρώτη μέρα όμως στην τάξη … μικρός πανικός πριν το κουδούνι, σκέψεις ότι θα υποστώ αυτά που εγώ έκανα ως μαθητής (τα θυμόμουν και τα θυμάμαι), το γνωστό «ποιος θα νικήσει, ο καθηγητής ή ο μαθητής»…. Λες και πήγαινα σε πόλεμο!!! Τελικά όλα αυτά ήταν στο μυαλό μου πριν το κουδούνι, γιατί όταν πια μπήκα στην τάξη, όλα ηρέμησαν βλέποντας τα χαμογελαστά πρόσωπα των παιδιών της τρίτης Γυμνασίου. Βλέπετε βοηθούσε το γεγονός ότι ήμουν μόλις 26 χρονών, άρα ηλικιακά, σχετικά κοντά τους. Ο επόμενος «πόλεμος» ήταν την ημέρα της συνταξιοδότησης!
Τι αγαπούσατε περισσότερο στη δουλειά σας;
Μα φυσικά τα παιδιά! Την επικοινωνία μαζί τους, την αγνότητά τους, την αμεσότητά τους. Αγαπούσα να τους μεταδίδω έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης, να εξιτάρω τη φαντασία τους γύρω από το μυστήριο της ζωής και στο τέλος να τους μεταφέρω τις γνώσεις που αποκόμιζα από τις σπουδές μου αλλά κυρίως από το καθημερινό διάβασμά μου. Μην ξεχνάμε ότι η Βιολογία έχει δυναμική και τα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκε και αναπτύσσεται, χάρη στην τεχνολογική εξέλιξη.
Ποια στιγμή/μέρα της χρονιάς περιμένατε με ανυπομονησία;
Υπήρχε μεγάλη ανυπομονησία για την πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη που παρουσιαζόμασταν στο σχολείο για την έναρξη των μαθημάτων. Ακούγεται πολύ περίεργο, το καταλαβαίνω… όμως οι εποχές και οι κοινωνίες γενικότερα ήταν τελείως διαφορετικές. Με τους συναδέλφους ήμασταν φίλοι (όχι μόνο στο σχολείο) και με τους μαθητές επίσης (μόνο στο σχολείο). Όσο για τους γονείς των μαθητών, υπήρχε η σωστή σχέση και θέληση συνεργασίας για το καλό των παιδιών. Άλλαξε η εποχή, άλλαξε η κοινωνία!!!
Υπάρχει κάτι που μάθατε από τη συναναστροφή με τους μαθητές και τις μαθήτριές σας;
Έμαθα να είμαι ειλικρινής, απλός και δεκτικός σε σκέψεις και απόψεις. Όλα αυτά με διαμόρφωναν καθημερινά όλα τα χρόνια της επαγγελματικής μου καριέρας.
Υπάρχει κάποιο περιστατικό που δε θα ξεχάσετε ποτέ;
Πολλά περιστατικά στα τόσα χρόνια που τι να πρωτοθυμηθώ. Τόσα ξενύχτια και αγωνίες στις δεκάδες σχολικές εκδρομές, καθημερινές ‘αψιμαχίες’ με μαθητές, προβλήματα στη ροή των Πανελλαδικών – ή όπως αλλιώς κατά καιρούς ονομάζονταν-, οργανωτικά θέματα λόγω της θέσης μου ως υποδιευθυντής σε Γυμνάσιο και Λύκειο.
Εκείνο όμως το περιστατικό που χαράκτηκε σαν το πρώτο, ήταν με γιο συναδέλφου και φίλης μετέπειτα. Κατά τη διάρκεια του μαθήματος, στα παλιά “Falari Halls” ο μαθητής έπαιζε με ένα μπαλάκι. Μία παρατήρηση, δεύτερη παρατήρηση, στην τρίτη παίρνω το μπαλάκι και το πετάω προς το παράθυρο πάνω στην οροφή - η οποία ήταν κάτι σαν ηλιοροφή- ανοικτή. Το μπαλάκι στέκεται εκεί!!! Απαρηγόρητος ο Μιχάλης, παρά τις διαβεβαιώσεις μου ότι θα το κατεβάσω αργότερα - θα εύρισκα τον τρόπο - μου λέει: «Να πάω να το πάρω κύριε;» Δεν μπορούσα να φανταστώ τη συνέχεια… «Πήγαινε να δω τι θα κάνεις» του απαντώ. Βγαίνει από την τάξη, σκαρφαλώνει στο δένδρο και στη σκεπή και φέρνει το μπαλάκι!! Τρελάθηκα….Σήμερα, είναι πετυχημένος επιστήμονας και εκπαιδευτής αναρριχητής!!!!
Ποια πιστεύετε ότι είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ταυτότητα των μαθητών/τριών του Κολλεγίου Ανατόλια;
Οι μαθητές και οι μαθήτριες του ‘Ανατόλια’ ξεκινούσαν και ξεκινούν όπως όλα τα παιδιά σε οποιοδήποτε ελληνικό σχολείο. Η «ταυτότητά» τους αποκτιέται μέσα από τη σχολική ζωή και εκπαίδευση και είναι εναρμονισμένη με τις αρχές του “Alma Matter” που υπήρχαν αναρτημένες μπαίνοντας στο Macedonia Hall δεξιά από την κύρια είσοδο. Οι αρχές αυτές διαμόρφωσαν χαρακτήρες, ήταν το φωτεινό αστέρι που καθοδήγησε και καθοδηγεί τους αποφοίτους και τις απόφοιτες του Σχολείου μας. Δυστυχώς βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις…
Ποια είναι η καλύτερη ανάμνηση που έχετε από τα χρόνια που αφιερώσατε στους μαθητές και στις μαθήτριες του Ανατόλια;
Μα τι καλύτερο από το χαμόγελο, το δυνατό «κύριεεεε» όταν με φωνάζουν οι παλιοί μου μαθητές και μαθήτριες, ύστερα από πολλά χρόνια, όταν τύχει να βρεθούμε σε κοινούς τόπους; Βλέπετε η «δουλειά» του δάσκαλου, λειτούργημα πραγματικό, δεν αποδίδει κάτι το υλικό στο τέλος της ημέρας, της εβδομάδας ή του έτους. Η απόδοση έρχεται ύστερα από αρκετό χρονικό διάστημα και αυτού του είδους η απόδοση είναι ‘μακράς διαρκείας’.
Πώς θα θέλατε να σας θυμούνται οι μαθητές και οι μαθήτριές σας;
Οι μαθητές μου θέλω να με θυμούνται όπως με γνώρισαν (δεν εννοώ ηλικιακά), με τα στραβά κι ανάποδα και τα καλά μου. Το ίδιο κι εγώ αυτούς!!! Αυτά όλα είναι τα πραγματικά χαρακτηριστικά μας και όσο και να προσπαθήσει κάποιος να τα αλλάξει, πραγματικά, θα κάνει μια τρύπα στο νερό.
Τι σας λείπει περισσότερο από το Σχολείο;
Σε έναν δάσκαλο τι θα λείπει από το σχολείο; Μα τι άλλο από τα παιδιά!