Συνέντευξη: Δώρα Τσόγια '87
Μιλήσαμε με τη Δώρα Τσόγια, απόφοιτη του Anatolia High School της τάξης του ’87. Μετά την αποφοίτηση στο Κολλέγιο Ανατόλια το 1987, σπούδασε στη Φιλοσοφική του ΑΠΘ, Φιλοσοφία, Παιδαγωγικά και Ψυχολογία. Για λίγο φλέρταρε και με τον χώρο του θεάτρου, αλλά τελικά την κέρδισε πάλι η Ψυχολογία και έτσι αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές της στη Σκωτία για Μεταπτυχιακό και στην Αγγλία για Διδακτορικό στην Κλινική Ψυχολογία. Έκανε διάφορες ψυχοθεραπευτικές μετεκπαιδεύσεις σε Αγγλία και Ελλάδα. Πάθος της ήταν και παραμένει το πώς μπορεί ένα άτομο να αλλάξει τον εαυτό του μέσα από τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας. Από το 1995 ως σήμερα έχει εργαστεί σε διάφορες δομές, αρχικά στην Αγγλία (στο National Health Service) και αργότερα στην Ελλάδα, στον δημόσιο τομέα (Νοσοκομεία Αττικό και Γεννηματάς) και στον ιδιωτικό. Πλέον, ζει κι εργάζεται στην Αθήνα ιδιωτικά ως κλινική ψυχολόγος/ψυχοθεραπεύτρια. Έχει γράψει διάφορα άρθρα και κεφάλαια σε βιβλία Ψυχολογίας και Ψυχιατρικής. Παράλληλα, επέστρεψε και στον χώρο του θεάτρου, ως συγγραφέας αυτή τη φορά, γράφοντας θεατρικά έργα, κάποια από τα οποία έχουν βρει το δρόμο τους για τη σκηνή. Έχει εκδώσει δύο βιβλία με θεατρικά έργα στις εκδόσεις Άγρα (2016 και 2021).
Το Κολλέγιο Ανατόλια με βοήθησε να μάθω να αγαπάω αυτό που κάνω
Η καλύτερη ανάμνηση που έχω από το σχολείο …
είναι το μεγάλο διάλειμμα, με τις βόλτες, με τις αθλητικές δραστηριότητες που μου άρεσαν πολύ, ή με το θέατρο στο Drama Club. Ειδικά 2α και 3η Λυκείου νομίζω ότι ζούσα για το διάλειμμα.
Ο αγαπημένος μου καθηγητής / καθηγήτρια ήταν …
Αν και δύσκολο να ξεχωρίσω έναν, η στάση του κ. Πλούσιου ως καθηγητή-φροντιστή με είχε σημαδέψει. Πολλές φορές μου έρχονται ακόμα αρκετές ατάκες του στο νου. Θυμάμαι να λέει για παράδειγμα «αν δεν βρίσκεις τις σωστές λέξεις για να πεις κάτι, είναι γιατί δεν ξέρεις ακόμα τι σκέφτεσαι». Μαζί και με τους άλλους πολύ αξιόλογους φιλολόγους, όπως τον κ. Ατζακά και τον κ. Νικόλτσο, με βοήθησαν να αγαπήσω τη Λογοτεχνία, μου έμαθαν τη σημασία των λέξεων, της έκφρασης. Να αναφέρω και τον κ. Αδάμ που κατάφερε να με κάνει να συμπαθήσω ακόμα και τα Μαθηματικά (σε αντίθεση με τα υπόλοιπα θετικά μαθήματα), αλλά και την κ. Charanis με τα εξαιρετικά μαθήματα Ιστορίας της Τέχνης στα αγγλικά, όπου έμαθα να κοιτάζω πίνακες. Τέλος, την Έλλη Βαρβάκη και τον Παναγιώτη Αντωνίου, που μου εμφύσησαν την πρώτη μου αγάπη για την Ψυχολογία.
Το αγαπημένο μου σημείο στο campus …
ήταν το γήπεδο του χάντμπολ, όπου έπαιζα τέρμα, και ο μεγάλος χωμάτινος γύρος που μπορούσες να περπατήσεις, να τρέξεις, να χαζέψεις, να χαθείς και να βρεθείς. Συνέχισα να πηγαίνω εκεί για τρέξιμο και κάποια χρόνια μετά, ήταν πολύ όμορφο που μπορούσα να το κάνω.
Το Κολλέγιο Ανατόλια με βοήθησε να…
μάθω να αγαπάω αυτό που κάνω. Ή ίσως και να κάνω αυτό που αγαπάω, αφού προηγείται η επιλογή. Επί έξι χρόνια ζούσα καθημερινά την εμπειρία του να έχει κάποιος πάθος με τη δουλειά του! Δεν συνάντησα ούτε έναν καθηγητή που να μην ήταν παθιασμένος και με το αντικείμενό του. Αυτό θεωρώ ότι με σημάδεψε και το έχω πάντα σαν κριτήριο για τη δουλειά μου. Αν δεν την αγαπάς δεν την κάνεις καλά, τελεία.
Τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ταυτότητα των αποφοίτων του Κολλεγίου Ανατόλια είναι …
Δεν ξέρω αν μπορούμε να πούμε ότι όλοι οι απόφοιτοι έχουν κάτι κοινό εκτός από κοινά βιώματα. Αυτό από μόνο του βέβαια είναι σημαντικό: η ελευθερία που ένιωθα ότι υπήρχε, να έχεις διαφορετικές απόψεις, να ντύνεσαι όπως θέλεις, να ασχολείσαι με ό,τι προτιμάς. Ίσως ένα κοινό είναι ακριβώς αυτό: ότι επιτρεπόταν να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και μας έδιναν τα ερεθίσματα για να καλλιεργήσουμε όποιο κομμάτι θέλαμε εμείς.
Για μένα το Κολλέγιο Ανατόλια είναι …
ένα από τα καλύτερα κομμάτια των νιάτων μου, το σχολείο που με βοήθησε να αντέξω την εφηβεία, ήταν μια κοιτίδα πολύπλευρων προσωπικοτήτων, μια πηγή ζωτικών ερεθισμάτων που κρατάει χρόνια.
Το καλύτερο κομμάτι της δουλειάς μου είναι…
όταν γνωρίζω κάποιον, καθώς έχω μεγάλο ενδιαφέρον για το πώς μπορούμε να διασταυρωθούμε για λίγο και να τον βοηθήσω σε κάτι με το οποίο παλεύει, αλλά και αργότερα όταν βλέπω τους καρπούς της συνεργασίας μας. Είναι τρομερή ικανοποίηση αυτή η αλλαγή που βλέπω στους ανθρώπους που έρχονται στο γραφείο μου, κυριολεκτικό ή διαδικτυακό, γιατί κανείς δεν χτυπάει την πόρτα ενός ψυχολόγου ελαφρά τη καρδία.
Θεωρώ σημαντική στιγμή στην επαγγελματική μου διαδρομή …
όταν άφησα πίσω μου την ασφάλεια μιας πολύ καλής δουλειάς στην Αγγλία, όπου εργαζόμουν ως κλινική ψυχολόγος, για να επιστρέψω στην Ελλάδα, όπου ουσιαστικά έπρεπε να ξαναεφεύρω τον εαυτό μου. Σημαντική στιγμή για την άλλη μου ενασχόληση, τη συγγραφή θεατρικών έργων, θεωρώ την έκδοση δύο βιβλίων μου από τις αξιόλογες εκδόσεις Άγρα, τα «20 Αστικά μονόπρακτα» και τον «Τοίχο». Στο δεύτερο βιβλίο μάλιστα συνδέονται οι δυο «χώροι» μου, καθώς είναι ένα θεατρικό έργο για ανθρώπους που υποφέρουν από διαταραχή προσωπικότητας.
Στο μέλλον θέλω να ….
συνεχίσω να εμπνέομαι αλλά και να δίνω όσο πιο πολλά μπορώ πίσω στους άλλους ανθρώπους, οικείους και μη.