Συνέντευξη: Δήμητρα Τρυπάνη '90
Η Δήμητρα Τρυπάνη σπούδασε σύνθεση στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου με τον Nigel Osborne, και ελληνική φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. Ως συνθέτρια ασχολείται συστηματικά από το 2008 με τη δημιουργία πειραματικών μουσικών παραστάσεων. Έργα της έχουν παιχτεί σε πολλές χώρες (Βρετανία, Ιρλανδία, Αυστρία, Γερμανία, Ρωσία, Νότια Αφρική, ΗΠΑ) και γνωστούς συναυλιακούς χώρους όπως το Queen Elisabeth Hall του Λονδίνου, στον Καθεδρικό Ναό της St. Mary's στο Εδιμβούργο, το Carnegie Hall, την Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος και την Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (ΕΛΣ) στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ), το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, το θέατρο της μικρής Επιδαύρου, κ.λπ. Από το 2005 ως σήμερα δημιούργησε και ανέπτυξε την Mέθοδο Aκουστικής Eπανεκκίνησης "From Ear to Body", η οποία έχει αποτελέσει το βασικό εργαλείο της εκπαιδευτικής, ερευνητικής και καλλιτεχνικής της δραστηριότητας μέχρι σήμερα και στοιχεία της έχουν μεταδοθεί μέσω εργαστηρίων σε περισσότερους από 3.000 ανθρώπους, μαθητές/τριες, εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων και καλλιτέχνες τόσο στην Ελλάδα όσο και στο Ηνωμένο Βασίλειο.Υπήρξε για επτά χρόνια «composer in residence» στο Φεστιβάλ Παξών (2013-2019).
Από το 2017 είναι εξωτερική συνεργάτης της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (ΕΛΣ), ως υπεύθυνη συντονισμού σειράς εκπαιδευτικών προγραμμάτων και συνθέτρια, όλα βασιζόμενα στη μέθοδό της "From Ear to Body". Το 2018 η μουσική της για την ταινία "THE OX" του Γιώργου Νικόπουλου ήταν υποψήφια για το βραβείο καλύτερης μουσικής επένδυσης ταινίας animation μεγάλου μήκους στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Animation ("Emile Awards"). Έχει διδάξει σύνθεση, ear training και τεχνικές διαθεματικής παράστασης σε πολλά πανεπιστήμια στην Ελλάδα και τη Βρετανία. Είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Θεωρητικών και Σύνθεσης με Διαθεματικές Πρακτικές στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου. Τον Σεπτέμβριο του 2022, παρουσίασε στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος του ΚΠΙΣΝ τη μουσική παράσταση "ΑΝΤΡΕΪ: Ρέκβιεμ σε Οκτώ Σκηνές" (απευθείας ανάθεση του καλλιτεχνικού διευθυντή της ΕΛΣ) με ένα καστ τριάντα ερμηνευτών.
Τον Μάρτιο 2025 θα παρουσιάσει το νέο της έργο με τίτλο «Το Φουλάρι» σε κείμενο της Ηρώς Μπέζου, στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών «Μαρία Κάλλας» (Ολύμπια).
Η καλύτερη ανάμνηση που έχω από το σχολείο είναι οι πρόβες του Drama Club, στο Pappas Hall. Χώρος χαράς, δημιουργίας, χώρος της πρώτης μου επαφής με το μουσικό θέατρο.
Η καλύτερη ανάμνηση που έχω από το σχολείο…
είναι οι πρόβες του Drama Club, στο Pappas Hall. Χώρος χαράς, δημιουργίας, χώρος της πρώτης μου επαφής με το μουσικό θέατρο. Χώρος φίλων, χώρος ερώτων, χώρος που παίζαμε για ώρες μουσική μαζί, και ζούσαμε την εφηβεία μας μέσα σε ένα κανονικό θέατρο. Για μένα το Drama Club έπαιξε – εν αγνοία μου τότε – τον πρώτο και καθοριστικότερο ρόλο σε αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή στη ζωή μου ως επάγγελμα.
Ο αγαπημένος μου καθηγητής / καθηγήτρια ήταν …
αναμφισβήτητα η φιλόλογος Μαρία Πεντεδέκα. Ήταν ο ορισμός της «δασκάλας», μια εξαιρετικά μορφωμένη δυναμική γυναίκα, με πάθος για το αντικείμενό της, με γνώση και μέθοδο στη μετάδοση της πληροφορίας μέσα στην τάξη, αλλά και με τεράστια αγάπη και φροντίδα για τις μαθήτριες και τους μαθητές της. Για μένα η Μαρία Πεντεδέκα ήταν και είναι το απόλυτο πρότυπο στο πώς ως δάσκαλοι και δασκάλες οφείλουμε να στεκόμαστε απέναντι στο ακροατήριό μας, σε όποια βαθμίδα εκπαίδευσης και αν λειτουργούμε.
Το αγαπημένο μου σημείο στο campus…
ήταν το Pappas Hall μέσα και πίσω. Μέσα ήταν οι πρόβες του Drama Club και οι πρόβες για τις γιορτές του Λυκείου, όπου και εκεί γελούσαμε πολύ, χάναμε μαθήματα – ομολογώ με χαρά – για να προλάβουμε να είμαστε έτοιμοι για τις εκδηλώσεις, αλλά πίσω από το Pappas ήταν κατά κάποιο τρόπο, η «Αριστοτέλους και Τσιμισκή γωνία» του σχολείου, όπου ήξερες ότι αν πας εκεί θα συναντήσεις πολλούς φίλους και γνωστούς και από τα τέσσερα σχολεία. «Στο μεγάλο διάλειμμα πίσω από το Pappas» σήμαινε κάλεσμα σε μεσημεριανό «πάρτι», όπου υπήρχε και η κρυφή ικανοποίηση μιας γειτονιάς «αταξίας» μέσα στην τάξη που όριζε το σχολείο.
Το Κολλέγιο Ανατόλια με βοήθησε…
ως υπότροφη μαθήτρια, να αντιληφθώ τις απεριόριστες δυνατότητες μπροστά μου μετά τα 18, τους δρόμους που θα μπορούσα και εντέλει κατάφερα να διεκδικήσω με θάρρος και να τους περπατήσω. Με βοήθησε να διαμορφώσω μια ισχυρή προσωπικότητα μέσα από τις εμπειρίες μου σε αυτό, τόσο ως μαθήτρια, όσο και ως εργαζόμενη για ένα σύντομο χρονικό διάστημα μετά τις σπουδές μου. Και φυσικά, το σχολείο μού χάρισε τους τρεις πιο παλιούς και καλούς μου φίλους, τον Θόδωρο, τη Φιλομήλα και την Ισμήνη, με τους οποίους έχουμε διανύσει μια ζωή μαζί, έστω και αν είμαστε μακριά γεωγραφικά.
Τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ταυτότητα των αποφοίτων του Κολλεγίου Ανατόλια…
πάντα σε σχέση με τους ανθρώπους που γνωρίζω και συναναστρέφομαι ακόμα από το σχολείο είναι: δομημένη προσωπικότητα, εξωστρέφεια, ενεργητικότητα και ισχυρός «πυρήνας».
Για μένα το Κολλέγιο Ανατόλια είναι…
άρρηκτα συνδεδεμένο με την επαγγελματική και προσωπική εξέλιξή μου, με την οικογένειά μου - μιας και η αδελφή μου δίδαξε σε αυτό για 32 χρόνια – και με το παρόν μου, καθώς κάθε τόσο ξανασυναντώ έναν φίλο ή μία φίλη από τα παλιά και φυσικά η κουβέντα θα πάει κατευθείαν στα χρόνια του σχολείου.
Το καλύτερο κομμάτι της δουλειάς μου είναι…
ως προς τις καλλιτεχνικές παραγωγές, η δυνατότητα συνεργασίας με ανθρώπους του χώρου της Τέχνης που θαυμάζω, η δημιουργία ισχυρών δεσμών με τους συνεργάτες μου, η επαφή με το κοινό. Ως προς τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο, το καλύτερο κομμάτι της δουλειά μου είναι η χαρά και ικανοποίηση όταν οι φοιτητές και φοιτήτριές μου κατορθώνουν το επόμενο σημαντικό βήμα στην εξέλιξή τους και όταν παλιοί μου μαθητές και μαθήτριες από όλα τα μέρη που έχω διδάξει με ξανασυναντούν και βλέπω στα μάτια τους την αγάπη και την εκτίμησή τους.
Θεωρώ σημαντική στιγμή στην επαγγελματική μου διαδρομή…
τη μετάβασή μου στη Σκωτία για να κάνω μεταπτυχιακό – και στη συνέχεια διδακτορικό – στη μουσική σύνθεση στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Αυτή η μετάβαση σηματοδότησε στην πραγματικότητα την ενηλικίωσή μου σε όλα τα επίπεδα.
Στο μέλλον θέλω να…
συνεχίσω να κάνω μουσική. Επίσης, θέλω να συναντώ και να βρίσκομαι στη φύση πολύ περισσότερο από ό,τι ως τώρα.