Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω...

Κυριακή 10 Απριλίου 2011, oι πύλες του θεάτρου Raphael άνοιξαν. Τα φώτα της πλατείας ήταν ανοιχτά, όπως και τα φώτα των ψυχών μας που περίμεναν με ανυπομονησία ν^27 αρχίσει η παράσταση. Ένα περίεργο βουητό αντηχούσε στ^27 αυτιά μας που δεν έμοιαζε όμως με βοή, αλλά πολύ περσότερο με αχό γλυκιάς νότας που κατέβαινε από κάπου ψηλά για να ταράξει την αδιαφορία μας, για να εισβάλλει στα όνειρά μας, και τελικά να μας αγγίξει με το μελιστάλαχτο χέρι της που στην πορεία έχει τον τρόπο να μας μεταμορφώνει.

Ξάφνου τα φώτα της πλατείας έσβησαν για ν^27 ανάψουν αυτά της σκηνής και να φωτίσουν τα παιδιά μας που με περισσό κουράγιο και πραγματική διάθεση μας μεταμόρφωσαν. Μας έδειξαν πως στη ζωή μπορούν πέρα από το να διδάσκονται, να διδάξουν κιόλας. Εναλλαγές σκηνικών που ταυτίζονταν με τις υπέροχες μελωδίες και τις καταπληκτικές ερμηνείες, αλλά και τα βροντερά συναισθήματα εκεί που το όνειρο έπαιρνε σάρκα και οστά. Εκεί που το σήμερα συναντούσε το χθες, που η ιστορία μεταφερόταν από στόμα σε στόμα ως αλήθεια και με όχημα την εικόνα και τη μουσική άγγιζε κάθε καρδιά και κάθε ψυχή, μικρών και μεγάλων. Έτσι όπως ήταν και η ζωή στην κυρά του ανατολικού Αιγαίου, στο Παρίσι της Ανατολής, τη μάγισσα Σμύρνη. Τι να θυμηθούμε, και τι να ξεχάσουμε. Όλα, απομεινάρια μιας ιστορίας που όσες φορές και να ειπωθεί, στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήγει: ζω για να θυμάμαι και τη θύμησή μου να την κάνω δημιουργία. Τα χειροκροτήματα έδωσαν τη θέση τους στη σιωπή. Αυτή που μετά από κάτι συνταρακτικό γίνεται ο καλύτερός μας σύμβουλος.

Αυτό μας προσέφεραν και οι μαθητές της ΣΤ΄ τάξης του σχολείου μας μέσα από τη βιωματική προσέγγιση της Μικρασιατικής καταστροφής και τη νοσταλγία των "Ματωμένων χωμάτων" της ψυχής μας. Μια λέξη μόνο θα πω που πιστεύω τα εμπεριέχει όλα: "ΑΞΙΟΙ".

Με εκτίμηση
Σωτήρης Μπαμπατζάνης