Claire

Απόφοιτοι και απόφοιτες του Anatolia High School μοιράζονται χρήσιμες συμβουλές σχετικά με το πανεπιστήμιο, στο οποίo φοίτησαν και σχετικά με τον πρώτο καιρό προσαρμογής στη νέα, συναρπαστική πραγματικότητα της φοιτητικής ζωής.

Ο Θoδωρής Τσιβρανίδης απόφοιτος του Anatolia High School της τάξης ’16 αποφοίτησε από το Brown University το 2020. Σήμερα μένει στη Νέα Υόρκη και εργάζεται στην τεχνολογική εταιρία Ab Initio ως full stack developer.

Ποιο ήταν το αμέσως επόμενο συναίσθημα που ένιωσες – μετά τη χαρά - όταν έλαβες την απάντηση του Πανεπιστημίου που σε δέχτηκε;

Κυρίως ενθουσιασμός και άγχος για ένα καινούριο κεφάλαιο ζωής. Ένιωσα πως θα έχω την ευκαιρία για μια πραγματικά καινούρια αρχή -κοινωνικά και μη-  στην Αμερική. Ελευθερία και αβεβαιότητα.

Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που θα έδινες σε κάποιον που ετοιμάζεται να  εγκατασταθεί στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο;

Να πάει με ανοιχτό μυαλό, έτοιμος/η να γνωρίσει άτομα από παντού στον κόσμο που έρχονται εκεί με τα δικά τους κοινωνικά μαθήματα (γνωρίσματα;) και τη δική τους κουλτούρα. Και με αυτή την έννοια να μη νιώσει ποτέ πως δεν ανήκει, γιατί κανένας δεν ανήκει. :)

Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες στο πανεπιστήμιό σου ή/και στη συγκεκριμένη πόλη;

Είχα δύο roommates στο πρώτο έτος, οι οποίοι δεν είχαν καθόλου καλή σχέση μεταξύ τους. Είχαν μικροκαβγάδες για σχεδόν οτιδήποτε θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς: Θερμοκρασία, φως, καθαριότητα, ώρες ύπνου. Με δυσκόλεψε αρκετά να είμαι το τρίτο, ουδέτερο πρόσωπο σε τέτοιες καταστάσεις. Κατέληξα να γνωρίσω ένα παιδί από τον όροφό μου, τον Έβαν από το Σικάγο, και περνώντας τον ελεύθερό μου χρόνο στο δωμάτιό του, αποφεύγοντας το δικό μου. Καταλήξαμε να μένουμε μαζί με τον Έβαν τον δεύτερό χρόνο, και αργότερα να είμαστε συγκάτοικοι στο ίδιο σπίτι. Τώρα μένουμε στην ίδια πόλη και ακόμα κάνουμε παρέα. Ποτέ δεν ξέρεις πώς κάτι κακό μπορεί και να μεταλλαχτεί σε κάτι καλό!

Τι από αυτά που είχες μάθει στο Σχολείο, σε βοήθησε περισσότερο να ανταπεξέλθεις στις νέες προκλήσεις;

Το ΙΒ ήταν τρομερή προετοιμασία για το πανεπιστήμιο στο εξωτερικό. Ήταν ένα σύστημα που μου έδωσε την ακαδημαϊκή αυτονομία και  τη δυνατότητα να μπορώ να επιλέξω τι μαθήματα θέλω να πάρω και να έχω  ακόμη περισσότερες επιλογές μέσα  από κάθε μάθημα (individually motivated projects, extended essay, etc). Μου έμαθε να βάζω προτεραιότητα στα "καθήκοντά" μου. Ήταν κάτι που έκανε το σχολείο πολύ πιο ενδιαφέρον για εμένα γιατί με έκανε να νιώσω πως έχω τη ζωή μου στα χέρια μου.

Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έψαξες όταν πήγες στο πανεπιστήμιό σου;

Φίλους. Για εμένα αυτό σήμαινε να γνωρίσω όσο πιο καλά μπορώ όλα τα άτομα από τον όροφό μου / το κτίριό μου, να κάνω προσπάθειες να συγχρονίσω γεύματα με γνωστούς μου και να πηγαίνω σε πανεπιστημιακά (ακαδημαϊκά ή μη) events που ήταν πιθανό να βρω άλλα άτομα με κοινά ενδιαφέροντα.

Θεωρώ πως οι φίλοι -και γενικότερα ένας γερός κοινωνικός κύκλος-  είναι το πιο σημαντικό πράγμα για μια θετική εμπειρία στο πανεπιστήμιο (και στα περισσότερα κεφάλαια της ζωής). Όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν  μετά από τους φίλους. Και εάν οι πρώτοι άνθρωποι που γνωρίσεις δεν σε εμπνέουν, τότε κράτα επαφές and keep moving forward.

Ποιο είναι το καλύτερο μέρος να γνωρίσεις κόσμο μέσα στο πανεπιστήμιο;

Νομίζω η ερώτηση καλύπτεται από την προηγούμενη απάντησή μου.

Τι θα ήθελες να είχες θυμηθεί να πάρεις φεύγοντας από το σπίτι σου αλλά το ξέχασες;

Θα ήταν ωραίο να είχα φέρει μερικές εκτυπωμένες φωτογραφίες από τις λυκειακές αναμνήσεις, την παρέα μου, την οικογένειά μου, απλά για να μπορώ να τις έχω στο δωμάτιό μου. Θεωρώ πως είναι υποτιμημένες οι μη ψηφιακές φωτογραφίες. Είναι ωραίο να μπορείς να αναπολείς χωρίς να σου έρχεται ταυτόχρονα ειδοποίηση email, Instagram, imessage και τρεις έξτρα ζωές στο candy crush.

Μιλήσαμε με τον Δημήτρη Άντσο, απόφοιτο του Anatolia High School της τάξης ’86. Ο Δημήτρης είναι κάτοχος Πτυχίου, Μεταπτυχιακού και Διδακτορικού στον τομέα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών από το Caltech (Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας), με εξειδίκευση στις Ηλεκτρομαγνητικές Τηλεπικοινωνίες και τα Μικροκύματα. Σήμερα εργάζεται ως Διευθυντής Προγράμματος Ανάπτυξης Τεχνολογίας Διαστημικών Τηλεπικοινωνιών στο Εργαστήριο Αεριωθούμενης Προώθησης (Jet Propulsion Laboratory) της NASA, το οποίο βρίσκεται στην Πασαντήνα της Καλιφόρνιας, όπου ηγείται μιας ομάδας τεχνολόγων με σκοπό την έρευνα και ανάπτυξη προηγμένων τεχνολογιών που αφορούν το μέλλον των τηλεπικοινωνιών στα διαστημικά σκάφη. Στο παρελθόν, ο Δημήτρης ήταν Επικεφαλής Τεχνικός Διευθυντής της Upstream Systems, μιας κορυφαίας, διεθνούς εταιρείας τεχνολογίας κινητής τηλεφωνίας, που παρέχει επαναστατικές τεχνολογίες και υπηρεσίες διαδικτύου στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ενώ έχει διατελέσει και Διευθυντής έρευνας και ανάπτυξης στην Pulsent Corporation, μια start-up της Silicon Valley. Kατά την προηγούμενη εικοσαετία, έχει εργαστεί ως Ιδιωτικός Τεχνικός Σύμβουλος Επιχειρήσεων σε διάφορες εταιρίες που λειτουργούν στον κλάδο της Βιομηχανίας Ραδιοτηλεοπτικής Εκπομπής. Παράλληλα, από το 1995 διδάσκει ως Λέκτορας στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών στο Caltech και είναι κάτοχος τριών διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας. Έχει λάβει πολλά πιστοποιητικά αναγνώρισης της NASA για δημοσιεύσεις στις εκδόσεις NASA Tech Briefs και ήταν νικητής του βραβείου Eta Kappa Nu Senior Design Contest το 1990.

Για μένα το Κολλέγιο Ανατόλια είναι ένα εξαίρετο Γυμνάσιο/Λύκειο, στο οποίο είχα την τύχη (και γι’ αυτό ευγνωμονώ τους γονείς μου) να φοιτήσω και το οποίο άνοιξε τεράστιες πόρτες στη ζωή μου.

Η καλύτερη ανάμνηση που έχω από το σχολείο …

ωραία, ανέμελα μεγάλα διαλείμματα με πολλά παιχνίδια και χαρές, με φίλους και παρέες!...

Ο αγαπημένος μου καθηγητής / καθηγήτρια ήταν …

Αδυνατώ να διαλέξω έναν. Είχαμε τόσους πολλούς, τόσο καλούς καθηγητές που μας νοιάζονταν και μας αγαπούσαν σαν δικά τους παιδιά. Καθηγητές όπως ο κ. Μάντζιος, ο κ. Μαστρογιάννης, ο κ. Αγάπης, ο κ. Κυριακάκης, ο κ. Αρφανάκης, ο κ. Πιστοφίδης, ο κ. Gateley, και πολλοί άλλοι. Τους είμαι ευγνώμων για όλα όσα έκαναν για μας. Τους χρωστάμε πολλά!

Το αγαπημένο μου σημείο στο campus …

Τα εργαστήρια φυσικής μεταξύ των αιθουσών διδασκαλίας στο ισόγειο του Kyrides Hall. Είχα κατασκευάσει αντικλείδι, το οποίο μου επέτρεπε να τα επισκέπτομαι κατά το μεγάλο διάλειμμα και να κάνω τα πειράματά μου με τα διάφορα όργανα που είχε εκεί. Εκεί πρωτόμαθα, αυτοδίδακτος, τη λειτουργία του παλμογράφου!

Το Κολλέγιο Ανατόλια με βοήθησε να…

βάλω τα βαθιά και στερεά θεμέλια επάνω στα οποία στηρίχτηκε η περαιτέρω μόρφωσή μου, και τελικά ακόμα και η επαγγελματική μου σταδιοδρομία. Επίσης, μου πρόσφερε τα στοιχεία και τον προσανατολισμό που χρειαζόμουν για να στραφώ, να κάνω αίτηση και να γίνω αποδεκτός σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο, το Caltech, που μου εμπλούτισε τη ζωή και το μέλλον μου αφάνταστα.

Τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ταυτότητα των αποφοίτων του Κολλεγίου Ανατόλια είναι …

καλή μόρφωση, καλοί τρόποι, επιμονή, επιτυχίες!

Για μένα το Κολλέγιο Ανατόλια είναι …

ένα εξαίρετο Γυμνάσιο/Λύκειο, στο οποίο είχα την τύχη (και γι’ αυτό ευγνωμονώ τους γονείς μου) να φοιτήσω και το οποίο άνοιξε τεράστιες πόρτες στη ζωή μου.

Το καλύτερο κομμάτι της δουλειάς μου είναι…

το ότι δουλεύω στην εφεύρεση και δημιουργία νέων προηγμένων τεχνολογιών τηλεπικοινωνίας που μετά τις βλέπω να πετάνε σε διαστημόπλοια και να εφαρμόζονται στο διάστημα.

Θεωρώ σημαντική στιγμή στην επαγγελματική μου διαδρομή …

τη στιγμή που με αποδέχθηκε το Caltech ως undergraduate student.

Στο μέλλον θέλω να ….

συνεχίσω την έρευνά μου στη NASA, να συνεχίσω να διδάσκω στο Caltech, το οποίο με αναζωογονεί, και να απολαύσω τον εικοσάχρονο γυιόκα μου να ενηλικιώνεται και να μπαίνει στη ζωή.

Μιλήσαμε με τον Στέφανο Τσιαλή απόφοιτο του Anatolia High School της τάξης '82. Ο Στέφανος σπούδασε πιάνο στο Νέο Ωδείο Θεσσαλονίκης και Μουσικολογία στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, συνέχισε με σπουδές στη Διεύθυνση Ορχήστρας, στην Ακαδημία Μουσικής της Βιέννης, από όπου αποφοίτησε με διακρίσεις. Μετά τα πρώτα του βήματα ως Βοηθός Μαέστρου και Διευθυντής Σπουδών στο Κρατικό Θέατρο του Μάινινγκεν, το 1996, ο Στέφανος κέρδισε υποτροφία από το Ίδρυμα Richard Wagner. Από το 1997 έως το 2004, διετέλεσε πρώτος Αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής Ορχήστρας Δωματίου της Κεντρικής Γερμανίας, ενώ από το 2001 έως το 2004 υπήρξε μόνιμος προσκεκλημένος μαέστρος της Συμφωνικής Ορχήστρας του Βερολίνου. Από το 2009 έως το 2013 ήταν Καλλιτεχνικός Διευθυντής της φιλαρμονικής ορχήστρας της Θουριγγίας. Ο Στέφανος διετέλεσε επίσης πρώτος Αρχιμουσικός και Καλλιτεχνικός Διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών από τον Μάιο του 2014 έως τον Σεπτέμβριο του 2020. Έχει διευθύνει 90 ορχήστρες παγκοσμίως και έχει συνεργαστεί με μερικούς από τους σπουδαιότερους σολίστ της διεθνούς μουσικής σκηνής. Παράλληλα, ασχολείται εδώ και πολλά χρόνια με την ερμηνεία και την ηχογράφηση κινηματογραφικής μουσικής, ενώ μιλάει οκτώ γλώσσες!

Τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ταυτότητα των αποφοίτων του Κολλεγίου Ανατόλια είναι ότι διατηρούν τη μεταξύ τους επαφή.

Η καλύτερη ανάμνηση που έχω από το σχολείο …

είναι οι αγώνες στίβου, που μου έδιναν την ευκαιρία να αναμετριέμαι όχι τόσο με τους άλλους συναθλητές μου, αλλά κυρίως με τον εαυτό μου και αυτά που νόμιζα ότι είναι τα όριά μου.

Ο αγαπημένος μου καθηγητής/ καθηγήτρια ήταν …

ο κος Πλούσιος που με ήρεμο και νηφάλιο τρόπο με μύησε στα μυστικά της ελληνικής λογοτεχνίας όλων των εποχών.

Το αγαπημένο μου σημείο στο campus ήταν …

η βιβλιοθήκη, χώρος σχεδόν μυσταγωγίας και διαφυγής σε φανταστικούς κόσμους όταν οι πολύβουοι διάδρομοι των σχολικών κτιρίων με κούραζαν.

Το Κολλέγιο Ανατόλια με βοήθησε να…

διευρύνω τους ορίζοντές μου.

Τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ταυτότητα των αποφοίτων του Κολλεγίου Ανατόλια είναι …

ότι διατηρούν τη μεταξύ τους επαφή.

Για μένα το Κολλέγιο Ανατόλια είναι …

σημαντικός θεσμός της Θεσσαλονίκης που με βοήθησε πολύ στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου στα κρίσιμα χρόνια της εφηβείας.

Το καλύτερο κομμάτι της δουλειάς μου είναι…

ότι κάνω το χόμπι μου.

Θεωρώ σημαντική στιγμή στην επαγγελματική μου διαδρομή …

τη θητεία μου ως διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών και ως εκ τούτου τη δυνατότητα να προσφέρω στην πατρίδα μου.

Στο μέλλον θέλω να ….

θέλω να προσφέρω στους νέους.

Τη Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2021, στις 7 μ.μ. (GMT+3) o Δρ Γιάννης Ασσαέλ '08, Senior Research Scientist στην Google DeepMind και Forbes 30 Under 30 Europe, θα μας μυήσει στον θαυμαστό καινούριο κόσμο της Τεχνητής Νοημοσύνης μέσα από εφαρμογές της που έχουν θετικό αντίκτυπο στον άνθρωπο, στην κοινωνία και στον πολιτισμό μας.

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2021, 7:00 μ.μ. (GMT+3)

Δηλώστε συμμετοχή εδώ

Ο Δρ. Γιάννης Ασσαέλ είναι Senior Research Scientist στην Google DeepMind στον κλάδο της Τεχνητής Νοημοσύνης, και έχει διακριθεί στους “30 Under 30” εξέχοντες επιστήμονες της Ευρώπης από το περιοδικό Forbes. Το 2013, αποφοίτησε από το τμήμα Εφαρμοσμένης Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Συνέχισε τις σπουδές του με πλήρεις υποτροφίες για MSc in Computer Science στο University of Oxford, όπου διακρίθηκε με το Tony Hoare Prize για την καλύτερη επίδοση στο έτος του, και για MRes in Machine Learning στο Imperial College London. Το 2016, επέστρεψε στο University of Oxford για διδακτορικό στον κλάδο της Τεχνητής Νοημοσύνης με πλήρη υποτροφία της Oxford - Google DeepMind Graduate Scholarship. Παράλληλα με τις σπουδές του στο πρώτο έτος και μετά από μία σειρά από ακαδημαϊκές αναγνωρίσεις και επιχειρηματικές επιτυχίες, ξεκίνησε ως ερευνητής στην Google DeepMind. Κατά την διάρκεια αυτών των χρόνων, η έρευνά του κέντρισε πολλές φορές το ενδιαφέρον των ΜΜΕ (BBC, Reuters, The Times, Financial Times), και εστιάζει σε καινοτομίες με θετική κοινωνική απήχηση όπως την οπτικοακουστική αναγνώριση φωνής, την σύνθεση φωνής για ασθενείς με ALS, και την χρήση τεχνητής νοημοσύνης για την επαναφορά αρχαίων Ελληνικών επιγραφών, φέρνοντας επανάσταση στον κλάδο των Ψηφιακών Ανθρωπιστικών Επιστημών.

Το Γραφείο Αποφοίτων του Κολλεγίου Ανατόλια αποτελεί τον συνδετικό κρίκο των αποφοίτων των τριών βαθμίδων Elementary, High School, ACT- American College of Thessaloniki) με τον εκπαιδευτικό μας οργανισμό και στόχος του είναι να ενισχύει ασταμάτητα τη δυνατή και μακροχρόνια σχέση με τους αποφοίτους του, προσφέροντας σεμινάρια και ευκαιρίες δικτύωσης. Γι’ αυτό τον λόγο έχει ξεκινήσει μια σειρά από web events, τα οποία χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες #Learn with an alum, #Τhink with an alum, #Fun with an alum, #Coffee with an alum.

Μιλήσαμε με την Λυδία Καλλιπολίτη απόφοιτη του Anatolia High School της τάξης '94. Η Λυδία σπούδασε στο ΑΠΘ όπου πήρε το πτυχίο της Αρχιτέκτονα - Μηχανικού. Συνέχισε με SMArchS στο Σχεδιασμό και Τεχνολογία Κτιρίων στο M.I.T (Massachusetts Institute of Technology), και έκανε το διδακτορικό της στην Ιστορία και Θεωρία Αρχιτεκτονικής στο Princeton University. Δούλεψε ως επίκουρη καθηγήτρια στο Syracuse University και αργότερα στο Πανεπιστήμιο Columbia. Σήμερα εργάζεται ως καθηγήτρια στο Cooper Union στη Νέα Υόρκη και είναι συγγραφέας βραβευμένων αρχιτεκτονικών βιβλίων. Το 2022 θα είναι η επικεφαλής επιμελήτρια στη Biennale Αρχιτεκτονικής με θέμα «Edible, Or The Architecture of Metabolism», που θα λάβει μέρος στο Τάλιν της Εσθονίας.

Για μένα το Κολλέγιο Ανατόλια είναι ένα σπίτι που άφησα, αλλά είναι ακόμα εκεί με νέους κατοίκους.

Η καλύτερη ανάμνηση που έχω από το σχολείο …

είναι οι αγώνες μπάσκετ μεταξύ των τάξεων Αρρένων και Θηλέων, όπου μαζεύονταν όλοι οι συμμαθητές και μας παρακολουθούσαν προσηλωμένοι στο πεζούλι τριγύρω με αγωνία. Αγαπούσα βαθιά το μπάσκετ ανάμεσα στα δέντρα. Θεωρούσα το γήπεδο όχι απλά σαν μία σκηνή θέασης, αλλά σαν ένα πεδίο αναφοράς όπου σχηματοποιούσα στο μυαλό μου με στρατηγικές εξέλιξης.

 Ο αγαπημένος μου καθηγητής / καθηγήτρια ήταν …

ο καθηγητής Αγγλικών που είχα στην Τρίτη Γυμνασίου Testerman. Δεν θυμάμαι το μικρό του όνομα, αλλά θυμάμαι  ότι στο μάθημά του ξεκίνησα να διαβάζω με πάθος αγγλική λογοτεχνία: F. Scott Fitzgerald, Virginia Woolf, Tennessee Williams και Henry David Thoreau. Ο Τesterman είχε φοιτήσει στο Princeton, όπως και ο Fitzgerald, και στο μυαλό μου μυθοποίησα τα μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια. Μετά από πολλά χρόνια κατέληξα να κάνω το διδακτορικό μου στο Princeton.

Το αγαπημένο μου σημείο στο campus …

Λάτρευα την βιβλιοθήκη. Είχε άπλετο φώς αλλά και σκοτεινά σημεία, όπου μπορούσες να χαθείς μέσα σε ανεξερεύνητα βιβλία. Ήταν ένας ολόκληρος κόσμος ιδεών στον οποίο ταξίδευα σχεδόν καθημερινά μέσα από το τότε σύστημα πλοήγησης με καρτέλες ταξινόμησης.

 Το Κολλέγιο Ανατόλια με βοήθησε να…

μπορώ να κινούμαι επαγγελματικά σε πολλά διαφορετικά επίπεδα ταυτόχρονα και να προσεγγίζω με επιμονή και συναισθηματική νοημοσύνη τους στόχους μου.

 Τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ταυτότητα των αποφοίτων του Κολλεγίου Ανατόλια είναι …

 η διευρυμένη προοπτική του κόσμου.

 Για μένα το Κολλέγιο Ανατόλια είναι …

 ένα σπίτι που άφησα, αλλά είναι ακόμα εκεί με νέους κατοίκους.

 Το καλύτερο κομμάτι της δουλειάς μου είναι…

εκείνη η άπιαστη στιγμή στην δημιουργική διαδικασία ενός έργου όπου οι ιδέες και η έρευνα κρυσταλλώνουν γύρω από μία συγκεκριμένη λύση.

 Θεωρώ σημαντική στιγμή στην επαγγελματική μου διαδρομή …

όταν συνειδητοποίησα ότι η ερωτική απογοήτευση που είχα μία περίοδο δεν ήταν πιο σημαντική από την αγάπη μου για το έργο που είχα να ολοκληρώσω.

 Στο μέλλον θέλω να ….

ξαναγνωρίσω τον κόσμο μέσα από τα μάτια των παιδιών μου.

Μιλήσαμε με τη Μαρία Νεφέλη Χατζηιωαννίδου απόφοιτη του Anatolia High School της τάξης του ’09. Η Μαρία Νεφέλη σπούδασε Οικονομικά και συνέχισε  με  μεταπτυχιακό στην Κοινωνική Επιχειρηματικότητα και Καινοτομία. Το 2013 ίδρυσε την πρώτη της κοινωνική επιχείρηση "Code it Like a Girl" που στόχο είχε την εκπροσώπηση των γυναικών σε τεχνολογικούς κλάδους. Το 2016 επιλέχθηκε να συμμετέχει στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα "Women Innovators inEnteprises" (WISE), στο οποίο βραβεύτηκε ως μία από τις πέντε κορυφαίες γυναίκες πρωτοπόρους του προγράμματος. Το 2019 ίδρυσε την ηλεκτρονική πλατφόρμα διάδρασης γυναικών «Υπέροχες Γυναίκες», όπου σήμερα είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός με στόχο να ενδυναμώσει τις γυναίκες δημιουργώντας δράσεις με θετικό κοινωνικό αντίκτυπο . Φέτος, συμπεριλήφθηκε στην ευρωπαϊκή λίστα EUclid Top 100 Women in Social Enterprises και της απονεμήθηκε το βραβείο GIWA (Greek International Women Award) στην κατηγορία Κοινωνική Υπευθυνότητα.

Το Κολλέγιο Ανατόλια με βοήθησε να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει εκτός της Θεσσαλονίκης και της Ελλάδας. Μου μίλησε για όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο και μου έδωσε όλες τις ευκαιρίες για να μπορώ να γίνω «πολίτης του κόσμου».

Η καλύτερη ανάμνηση που έχω από το σχολείο …

είναι οι φιλίες που ξεκίνησαν στα διαλείμματα και συνεχίζουν μέχρι σήμερα.

Ο αγαπημένος μου καθηγητής / καθηγήτρια ήταν …

η Αθηνά Λιόντα, καθηγήτρια Business Management στο IB. Ήμασταν η πρώτη τάξη που δίδασκε, ήταν αυστηρή αλλά μας ενέπνεε όλους να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας για να καταφέρουμε τους στόχους μας.

Το αγαπημένο μου σημείο στο campus …

ήταν ο χώρος μπροστά στο Macedonia. Κάθε φορά που βρισκόμουν μπροστά στο πέτρινο κτίριο, ένιωθα ότι βρίσκομαι κάπου αλλού και όχι σε κάποιο σχολείο. Ήταν τόσο επιβλητικό ως κτίριο αλλά και τόσο φιλόξενο.

Το Κολλέγιο Ανατόλια με βοήθησε να…

συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει εκτός της Θεσσαλονίκης και της Ελλάδας. Μου μίλησε για όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο και μου έδωσε όλες τις ευκαιρίες για να μπορώ να γίνω «πολίτης του κόσμου».

Τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ταυτότητα των αποφοίτων του Κολλεγίου Ανατόλια είναι …

νομίζω ότι θα ήταν λάθος να αναφέρω συγκεκριμένα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ταυτότητα των αποφοίτων. Δεν πιστεύω σε τέτοιες γενικεύσεις.

Για μένα το Κολλέγιο Ανατόλια είναι …

εκεί όπου μου δόθηκε η ευκαιρία να έρθω σε επαφή με εξωσχολικές δραστηριότητες που άλλαξαν για πάντα την οπτική μου και με έφεραν πιο κοντά στα ενδιαφέροντά μου.

Το καλύτερο κομμάτι της δουλειάς μου είναι…

ότι έχοντας δημιουργήσει μία μεγάλη κοινότητα γυναικών, έρχομαι σε επαφή καθημερινά με υπέροχες γυναίκες με τις οποίες δημιουργούμε δράσεις που έχουν θετικό κοινωνικό αντίκτυπο.

Θεωρώ σημαντική στιγμή στην επαγγελματική μου διαδρομή …

την απόφασή μου να στραφώ στην κοινωνική επιχειρηματικότητα και να δημιουργήσω το Μη Κερδοσκοπικό Οργανισμό «Υπέροχες Γυναίκες», καθώς και το βραβείο που έλαβα φέτος από τα Greek International Women Awards στην κατηγορία Κοινωνική Υπευθυνότητα για την πορεία μου στον συγκεκριμένο κλάδο.

Στο μέλλον θέλω να ….

συνεχίσω να ασχολούμαι με την κοινωνική καινοτομία και πώς αυτή μπορεί να δώσει λύσεις σε χιλιάδες προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία στην οποία ζούμε.

Μιλήσαμε με τον Νάρκισσο Γεωργιάδη, απόφοιτο του Anatolia High School της τάξης του ‘82. Ο Νάρκισσος είναι κάτοχος πτυχίου Οικονομικών από το Πανεπιστήμιο του Pittsburgh και μεταπτυχιακού στη Διοίκηση Επιχειρήσεων από το Manchester Business School. Ξεκίνησε την καριέρα του στην Procter & Gamble Γερμανίας ως διευθυντής Οικονομικής Ανάλυσης και, στη συνέχεια, ως διευθυντής Οικονομικής Ανάλυσης & Προϋπολογισμού των εργοστασίων της εξαγορασμένης από την P&G, Blendax. Με σημαντική εμπειρία στη διοίκηση μεγάλων βιομηχανικών και εμπορικών εταιρειών, έχει διατελέσει για περισσότερα από 20 χρόνια πρόεδρος, διευθύνων σύμβουλος και μέλος διοικητικών συμβουλίων πολυεθνικών και εισηγμένων ομίλων σε Ελλάδα, Γερμανία και Ιταλία σε ένα ευρύ φάσμα κλάδων.
Σήμερα, εργάζεται με την αμερικανική Werner International Inc. στην Αίγυπτο ως Director ενός project 1,2 δις δολαρίων για την αναδιάρθρωση του κρατικού ομίλου κλωστοϋφαντουργίας.

 Τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ταυτότητα των αποφοίτων του Κολλεγίου Ανατόλια είναι πιστεύω πρώτα από όλα, ένας αμοιβαίος σεβασμός και μια αίσθηση «μεγάλης οικογένειας» ενός σχολείου, που παραμένει ξεχωριστό.

Η καλύτερη ανάμνηση που έχω από το σχολείο …

είναι η πρώτη θέση στο Πανελλήνιο τουρνουά Debate που είχα πάρει στην 3η Λυκείου το 1982, μαζί με τον partner μου Αντώνη Νικολαΐδη (‘83) εκπροσωπώντας το Κολλέγιο Ανατόλια. Ήμασταν η μόνη ομάδα στη μέχρι τότε ιστορία του Forensics που είχε παραμείνει αήττητη σε όλα τα rounds και η πρώτη που έπαιρνε την πρώτη θέση με «non-native English speakers» (τότε στο Forensics συμμετείχαν μόνο τα αγγλόφωνα σχολεία και στο Debate έβγαιναν πάντα πρώτα τα ACS, Campion, κλπ). Χάρη δε (και) στη δική μας πρωτιά το Ανατόλια είχε βγει τότε πρώτο και σε όλο το Forensics. Θα θυμάμαι για πάντα τον τελικό, όπου σε ένα κατάμεστο Tracy Hall, και με τον Αμερικανό Πρόξενο ως έναν από τους τρεις Judges, είχαμε αντιμετωπίσει και κερδίσει το Αμερικανικό Σχολείο του Καΐρου. Και φυσικά την πρώτη φορά που είχα βάλει σακάκι και γραβάτα στη ζωή μου.

 Ο αγαπημένος μου καθηγητής / καθηγήτρια ήταν …

ο Αδάμ. Δύσκολα μπορεί κανείς να ξεχωρίσει έναν αγαπημένο από τους πολλούς με τους οποίους είχαμε καλές σχέσεις, αλλά θεωρώ πως ο Βασίλης Αδάμ είχε μια ιδιαίτερη σχέση με όλους μας.

Το αγαπημένο μου σημείο στο campus …

Ήταν ο χώρος γύρω από τα γήπεδα τένις όπου τότε δεν υπήρχε πάρκινγκ. Το μεγάλο διάλειμμα ήταν τότε «event» και μαζευόμασταν όλοι, έξω από την παλιά καντίνα δίπλα στο Παπάς (εκεί που τώρα είναι το υπαίθριο αμφιθέατρο), όπου μαζί με τα κορίτσια που έρχονταν από το Θηλέων γινόταν ένα μοναδικό σμίξιμο όλου του σχολείου, από όλες τις τάξεις. Ίσως ήταν από τις τελευταίες χρονιές που συνέβαινε αυτό, καθώς με την αλλαγή του σχολείου σε μικτό και τον διαχωρισμό του σχολείου σε Α και Β το 1981, θεωρώ πως αυτό το “happening” σιγά σιγά χάθηκε.

Το Κολλέγιο Ανατόλια με βοήθησε να…

αποκτήσω από νωρίς μια έντονα διεθνή, κουλτούρα σε μια εποχή που στην Ελλάδα την Αμερική την έβλεπες μόνο μέσα από τη Δυναστεία και το Ντάλας - οι δυο σειρές που έπαιζαν τότε τα (μόνα) 2 κρατικά κανάλια. Ίσως να φαίνεται σήμερα αστείο, αλλά ακόμα και τα μονόεδρα και οι ψύκτες νερού που είχε το Κολλέγιο Ανατόλια φάνταζαν τότε εξωπραγματικά για τα παιδιά άλλων σχολείων. Χάρη στο Ανατόλια, μπόρεσα να πάρω την πρώτη αίσθηση μιας άλλης χώρας, της Αμερικής, η οποία τότε ήταν πραγματικά άλλος πλανήτης και να χαράξω μία από τις σημαντικότερες πορείες στη ζωή μου - να πάω για σπουδές εκεί μετά την αποφοίτησή μου.

Τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ταυτότητα των αποφοίτων του Κολλεγίου Ανατόλια είναι …

πιστεύω πρώτα από όλα, ένας αμοιβαίος σεβασμός και μια αίσθηση «μεγάλης οικογένειας» ενός σχολείου, που παραμένει ξεχωριστό. Θεωρώ μοναδικό δεσμό το να νιώθεις φίλος με οποιονδήποτε άλλο απόφοιτο συναντιέσαι τυχαία αργότερα, ανεξάρτητα από το αν ήσουν στο ίδιο τμήμα ή τάξη.

Για μένα το Κολλέγιο Ανατόλια είναι …

ένα ανεξίτηλο κομμάτι της ζωής μου με τα πιο έντονα και συναισθηματικά χρόνια της. Μια δυνατή, γλυκιά ανάμνηση της εφηβείας και της πρώτης χάραξης των ανοικτών και τρομακτικά άγνωστων οριζόντων της ζωής μας, που φάνταζε τότε αιώνια.

Το καλύτερο κομμάτι της δουλειάς μου είναι…

όταν καταφέρνω και υλοποιώ σχέδια με τα οποία μια εταιρία αναπτύσσεται, και μαζί της αναπτύσσονται οι άνθρωποι της, τα στελέχη της και προσφέρονται και νέες θέσεις εργασίας σε νέους ανθρώπους. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια με τις απανωτές κρίσεις αυτό έχει γίνει στην Ελλάδα εξαιρετικά δύσκολο, οπότε κρατώ ως ικανοποίηση τη διατήρηση έστω όσο το δυνατόν περισσότερο θέσεων εργασίας. Αυτή την περίοδο συντονίζω το έργο αναδιάρθρωσης του κρατικού ομίλου κλωστοϋφαντουργίας της Αιγύπτου, με 25 εταιρίες, 60 εργοστάσια και 50 χιλ εργαζομένους - την υλοποίηση του οποίου είχα σχεδιάσει πριν από τρία χρόνια. Πρόκειται για μία επένδυση 1,2 δις δολαρίων. Από το να σβήσει τελείως, δημιουργείται ένας νέος, υγιής, όμιλος με 10 υπο-ομίλους και 52 εργοστάσια, ο οποίος αναμένεται να πρωταγωνιστήσει διεθνώς. Θα ήθελα να έβλεπα τέτοια έργα να υλοποιούνται και στην Ελλάδα, αλλά για την ώρα παραμένουν εξαιρέσεις λόγω των πολλών αγκυλώσεων που είχε και συνεχίζει να έχει συνολικά η ελληνική οικονομία και το τραπεζικό μας σύστημα.

Θεωρώ σημαντική στιγμή στην επαγγελματική μου διαδρομή …

το ότι με εμπιστεύτηκε σε ηλικία 34 ετών ένας πολυεθνικός κολοσσός, η Daimler, για να στήσω και να διευθύνω την θυγατρική των λεωφορείων της στην Ελλάδα. Από κει και πέρα, όπως σε όλους μας, η ζωή προσέφερε πολλές μικρές και μεγάλες, καλές και κακές στιγμές. Ωστόσο, η ανάληψη θέσης CEO σε ηλικία 34 ετών ήταν καθοριστική για την επαγγελματική μου διαδρομή, και όχι μόνο θετικά, γιατί πιάνεις το πλατό «burn-out» στα 45 και, από εκεί και πέρα, θέλει πολλή αυτογνωσία και επαναπροσδιορισμό «to keep walking». Με το μέσο όρο προσδόκιμου ζωής συνεχώς να αυξάνει, μιλάμε πλέον για καριέρες 40 ετών – δέκα χρόνια παραπάνω από ό,τι λογαριάζαμε όταν ξεκινούσαμε. Για αυτό, ο συνεχής επαναπροσδιορισμός και το «continuous learning» (το οποίο έχει πει πρώτος ο Σόλων με το γηράσκω δ’ αιεί πολλά διδασκόμενος) αποτελούν πλέον βασικές δράσεις προκειμένου να συνεχίσει κάποιος να πορεύεται επαγγελματικά - κι αυτό ισχύει ανεξαρτήτου ηλικίας.

Στο μέλλον θέλω να ….

η Θεσσαλονίκη να μπορέσει να γίνει πιο εύπορη και βιώσιμη πόλη, καθώς και να αναδειχθεί στο οικονομικό κέντρο που της αξίζει να είναι - λόγω του λιμανιού της και όχι μόνο. Nα σταματήσει να διώχνει τα παιδιά της σε άλλες χώρες. Να θέλουν να μετακομίζουν πίσω με τις οικογένειές τους και με χαρά οι πολλοί πετυχημένοι μας απόφοιτοι του εξωτερικού, φέρνοντας επιπλέον «added value», το οποίο θα προστίθεται και θα προσαυξάνεται. Σκέψεις αντίθετες με την παγκοσμιοποίηση και την τάση για δημιουργία «global citizens» ,αλλά με πολλή αγάπη για την πόλη όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα και που εξακολουθώ να χαίρομαι για το ότι, μαζί με τη σύζυγό μου, την επιλέξαμε για να φέρουμε τα παιδιά μας το 2008.

Μιλήσαμε με τη Δάφνη Μπεχτσή, απόφοιτη του Anatolia High School της τάξης του ’11. Τα δύο τελευταία χρόνια, η Δάφνη ζει και εργάζεται στην Αθήνα, όπου δημιούργησε το Cinobo, την πρώτη ελληνική streaming πλατφόρμα αφιερωμένη στον κινηματογράφο. Το 2016 αποφοίτησε από το University of Glasgow, όπου ολοκλήρωσε με άριστα τις μεταπτυχιακές της σπουδές (MSci) με ειδίκευση στη Μικροβιολογία και, στη συνέχεια, εργάστηκε τρία χρόνια ως ερευνήτρια Μοριακής Παρασιτολογίας στο National Institute for Medical Research και στο Welcome Center of integrative Parasitology, ερευνώντας το παράσιτο που προκαλεί ελονοσία. Εμπνευσμένη από την επιχειρηματική ενασχόληση της οικογένειάς της στο χώρο του κινηματογράφου, στα 25 της χρόνια έκανε μια στροφή 180º και γύρισε στην Ελλάδα για να δώσει μια ευκαιρία στο όραμά της να κάνει προσβάσιμο τον ανεξάρτητο και διεθνή κινηματογραφικό πλούτο που υπάρχει διαθέσιμος παγκοσμίως και που, δυστυχώς, σπάνια φτάνει στα μάτια του έλληνα θεατή. Εκμεταλλεύτηκε το μεγάλο κενό που υπάρχει σε ελληνικές και ξένες πλατφόρμες σε ό,τι αφορά το ανεξάρτητο σινεμά και τόλμησε αυτό που για χρόνια έλειπε από το ελληνικό κινηματογραφικό γίγνεσθαι: τη δημιουργία μιας ελληνικής streaming πλατφόρμας για τους λάτρεις του σινεμά.

Το Κολλέγιο Ανατόλια με βοήθησε να μάθω να δουλεύω, να συνεργάζομαι, να κάνω έρευνα, να μάθω πώς γράφω ένα καλό CV και να μπω σε ένα καλό πανεπιστήμιο

Η καλύτερη ανάμνηση που έχω από το σχολείο …

Οι αναμνήσεις μου από το σχολείο είναι πολλές… τελικά! Σπανίως ανατρέχω σε σκέψεις από το παρελθόν. Βρήκα μια χαλαρή Κυριακή του Δεκεμβρίου και μπήκα στον πειρασμό να ανοίξω έναν φάκελο με όνομα “School” γεμάτο φωτογραφίες και βίντεο από τα σχολικά μου χρόνια στο Ανατόλια! Μέσα σε ένα συνονθύλευμα μπερδεμένων συναισθημάτων που έχω από την εφηβεία μου, βλέποντας αυτές τις φωτογραφίες, συνειδητοποίησα πόσες όμορφες στιγμές είχα την ευκαιρία να ζήσω χάρη στο σχολείο μου. Τους φίλους μου και τις τρέλες μας, τα ταξίδια μας στη Βαρκελώνη, στην Αθήνα, στο Παρίσι, στη Βοστόνη. Τις Απόκριες στο σχολείο, τους καθηγητές που είχα αδυναμία -και αυτούς που δεν είχα. Θυμήθηκα ότι ήμουν το μόνο κορίτσι στο τμήμα της τεχνολογικής κατεύθυνσης, τις πατατόπιτες και την ουρά στο κυλικείο, το σάντουιτς με φέτα και ντομάτα, τον κ. Αλεβίζο, τον μουσικό μας, και το “Molly Mallone”. Τις εξετάσεις μάλλον τις έχω ξεχάσει…δεν ήταν στις φωτογραφίες μου!

Ο αγαπημένος μου καθηγητής / καθηγήτρια ήταν …

Πολλοί καθηγητές μου έχουν μείνει αξέχαστοι, αλλά εφόσον μου ζητείται θα ξεχωρίσω τον αγαπημένο μου Rodney Coules. Ο Coules ήταν λακωνικός, ήρεμος, ψύχραιμος, αποφασιστικός. Ίσως να έμοιαζε αυστηρός και συντηρητικός στο ύφος και στη μεθοδολογία του, αλλά μόνο αυτό δεν ήταν. Τον έβρισκα αξιαγάπητο με ευαισθησίες και θεωρώ ότι ήταν πολύ προοδευτικός. Με γοήτευσε ο τρόπος που δίδασκε και η φιλοσοφία του. Ήταν ένας καθηγητής που πίστευε στις δυνατότητες και ωθούσε τον κάθε μαθητή, ανεξαρτήτως αν ήταν του 5, ή του 20. Ο Coules, όπως και αρκετοί άλλοι στο σχολείο μας, είχε πραγματικά τη διάθεση να μας διδάξει, όχι μόνο αγγλικά, αλλά να διδάξει για τη ζωή. Οι ιστορίες μέσα από βιβλία και από τα προσωπικά του βιώματα μού έχουν μείνει αξέχαστες και φυσικά του χρωστάω το γεγονός ότι κατάφερα να πραγματοποιήσω το όνειρό μου και να φύγω στη Σκωτία για σπουδές, όπου τελικά έζησα για 10 χρόνια.

Το αγαπημένο μου σημείο στο campus …

με διαφορά η Βιβλιοθήκη Ελευθεριάδης. Τα κόκκινα κάγκελα και η στριφογυριστή σκάλα στο κέντρο του κτιρίου, η ξύλινη στέγη, το εσωτερικό μπαλκόνι και τα μεγάλα παράθυρα στην κεντρική αίθουσα, τα μεγάλα μίνιμαλ τραπέζια. Τη βιβλιοθήκη την έβρισκα μαγευτική και με έκανε να νιώθω σαν να βρίσκομαι σε ταινία των 90s. Πάνω απ’ όλα όμως είναι το μέρος στο οποίο έμαθα να δουλεύω, να κάνω εργασίες και στο οποίο ανακάλυψα πώς να αναζητώ τις λύσεις σε προβλήματα.

Το Κολλέγιο Ανατόλια με βοήθησε να…

μάθω να δουλεύω, να συνεργάζομαι, να κάνω έρευνα, να μάθω πώς γράφω ένα καλό CV και να μπω σε ένα καλό πανεπιστήμιο. Είναι ένα σχολείο που μου έμαθε να σκέφτομαι outside the box και να πιστεύω στον εαυτό μου. Μου έμαθε να μη φοβάμαι να αμφισβητώ τα στερεότυπα και να ακολουθώ το ένστικτό μου. Να κάνω δυνατές φιλίες. Να βρω τον partner in life μου. Να δικτυωθώ. Άλλωστε πολλοί συνεργάτες μου και άνθρωποι που με βοήθησαν στη δημιουργία του Cinobo είναι απόφοιτοι του Ανατόλια. Με βοήθησε να είμαι αυτή που είμαι σήμερα.

Τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ταυτότητα των αποφοίτων του Κολλεγίου Ανατόλια είναι …

Το Ανατόλια είναι ένα φιλελεύθερο σχολείο που επικροτεί τη διαφορετικότητα, την έκφραση και το θάρρος στη δημιουργία και δίνει όλα τα εφόδια για την εξερεύνηση της προσωπικής ταυτότητας του καθενός. Δύσκολα λοιπόν θα έβαζα όλους τους αποφοίτους κάτω από μία ομπρέλα. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι οι απόφοιτοι που γνωρίζω, έχουν βρει ο καθένας τη δική του ταυτότητα.

Για μένα το Κολλέγιο Ανατόλια είναι …

το σχολείο μου. Η πύλη για ό,τι ήρθε στη ζωή μου μετά, το εισιτήριο για τις σπουδές μου στη Βιολογία, τη ζωή μου στη Σκωτία και τις φιλίες που έχω αυτή τη στιγμή σε όλο τον κόσμο. Είναι τα πρώτα βήματα της καριέρας μου που έπειτα πέρασε από τα εργαστήρια μοριακής παρασιτολογίας στο Ηνωμένο Βασίλειο και κατέληξε στη δημιουργία του Cinobo, της πρώτης ελληνικής streaming πλατφόρμας κινηματογράφου.

Το καλύτερο κομμάτι της δουλειάς μου είναι…

Το καλύτερο κομμάτι της δουλειάς μου είναι οι άνθρωποι! Αρχικά χαίρομαι που μπορώ να προσφέρω σε ανθρώπους κάτι που αγαπώ και που -όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται - πιστεύω πως μπορεί να αλλάξει τον κόσμο: το σινεμά. Μεγάλη χαρά και δύναμη μου δίνει που δουλεύω στο χώρο που για δεκαετίες δραστηριοποιούταν η οικογένειά μου κι έτσι τους έχω στο πλάι μου ως συμβούλους και υποστηρικτές του εγχειρήματος, μοιράζομαι μαζί τους χαρές και δυσκολίες. Credits για την ευτυχία μου στην καθημερινότητα με το Cinobo δίνω σε όλους στους συνεργάτες μου, πολλοί από τους οποίους είναι και απόφοιτοι του Ανατόλια. Η Σοφία Μπεχτσή, αδερφή μου, ήταν η πρώτη που στήριξε την απόφαση μου να γυρίσω Ελλάδα και να ξεκινήσω αυτό το εγχείρημα και έχει βρεθεί στο πλάι μου ως συνεργάτης - και όχι μόνο- έως και σήμερα. Άλλοι απόφοιτοι που είχα τη χαρά να συνεργαστώ είναι η Στέλλα Καραγιαννάκη που συμμετείχε σημαντικά στη διαμόρφωση και πραγμάτωση του Cinobo στα πρώτα του βήματα, η Ντόρα Ρογκώτη και η Μαρίνα Ζβε, ο Σιδέρης Νανούδης και η Μερόπη Παπαστεργίου.

Θεωρώ σημαντική στιγμή στην επαγγελματική μου διαδρομή …

τη στιγμή που αποφάσισα να αφήσω τη ζωή μου στη Γλασκώβη και να κάνω μια στροφή 180 μοιρών στην καριέρα μου. Άφησα πίσω εννέα χρόνια ζωής με δυνατές φιλίες και σχέσεις. Διέκοψα το διδακτορικό μου, εγκαταλείποντας καλές συνεργασίες και μία δυνατή υποτροφία για ένα πρωτοποριακό ερευνητικό πρότζεκτ που αφορούσε την ελονοσία, μεταξύ του Wellcome Centre of Integrative Parasitology στο πανεπιστήμιο της Γλασκώβης και του Wellcome Sanger Institute. Αποφάσισα να γυρίσω στην Ελλάδα για να δημιουργήσω το Cinobo, μια πλατφόρμα που θα συγκεντρώσει τον ποιοτικό κινηματογράφο από όλο τον κόσμο και την Ελλάδα και θα τον κάνει πραγματικά προσβάσιμο στον Έλληνα θεατή. Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση στην επαγγελματική μου διαδρομή και δεν τη μετανιώνω. Κατά τη γνώμη μου έλειπε αυτό από την Ελλάδα, χαίρομαι που δε δίστασα να το κάνω και νιώθω τυχερή που είχα τα εφόδια και το υπόβαθρο από το οικογενειακό μου περιβάλλον ώστε να το υλοποιήσω.

Στο μέλλον θέλω ….

το Cinobo να μπει στην καρδιά του Έλληνα θεατή. Να παραμείνει και να εδραιωθεί ως η μεγαλύτερη επιμελημένη online ταινιοθήκη ανεξάρτητου κινηματογράφου στην Ελλάδα. Να δώσει το έναυσμα για τη δημιουργία μιας κοινότητας εντός και εκτός πλατφόρμας, με σημείο αναφοράς την αγάπη για το σινεμά. Να παίξει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση ενός καινοτόμου μέλλοντος για την κινηματογραφική βιομηχανία στην Ελλάδα. Όσο για εμένα… θέλω να ζήσω, να ταξιδέψω, να ονειρευτώ, να κάνω οικογένεια. Θέλω το έργο που παράγω να έχει αντίκτυπο πέρα από τη δική μου ζωή και να βάλει ένα λιθαράκι για ένα καλύτερο αύριο. Ελπίζω να μπορώ να συμβάλλω στη δημιουργία νέων επιχειρηματικών μοντέλων και συνεργασιών με στόχο την υποστήριξη της τοπικής αγοράς, της κινηματογραφικής κοινότητας και του πολιτισμού.

Μιλήσαμε με την Ζακλίν Λέντζου απόφοιτη του Anatolia High School της τάξης ΄07. Μετά τις σπουδές της στην Ελλάδα συνέχισε στην Αγγλία όπου αποφοίτησε από το London Film School. Εργάζεται ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Αν και πολύ νέα, έως τώρα έχει γράψει και σκηνοθετήσει 5 ταινίες μικρού μήκους που έχουν προβληθεί και αποσπάσει διακρίσεις σε πολλά διεθνή φεστιβάλ. Σημαντικότερες διακρίσεις συμπεριλαμβάνουν το βραβείο στη Μνήμη του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν για την ταινία ΑΛΕΠΟΥ καθώς και το βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους για την ταινία της «Έκτορας Μαλό: Η Τελευταία Μέρα της Χρονιάς» στο 71o Φεστιβάλ των Καννών, στην Εβδομάδα Κριτικής, όπου και σημείωσε ιστορική νίκη για το ελληνικό σινεμά. Φέτος κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας από την εξαιρετικά σημαντική επιτροπή Fipresci καθώς και την Χρυσή Αθηνά Καλύτερης Ταινίας στις 26ες Νύχτες Πρεμιέρας για την ταινία ”ΤοΤέλος του Πόνου (Μία Πρόταση)”. Αυτό το διάστημα ολοκληρώνει την πρώτη της μεγάλου μήκους ταινίας «Σελήνη: 66 Ερωτήσεις» της οποίας το σενάριο έχει επίσης διακριθεί σε διεθνή lab ανάπτυξης σεναρίου όπως το Sundance Lab και το Torino Film Lab.

Για μένα το Κολλέγιο Ανατόλια είναι ένας ανθρωπολογικά ενδιαφέρων χώρος και εάν έχεις στόχο, μπορεί να γίνει ένα καταπληκτικό σχολείο.

Η καλύτερη ανάμνηση που έχω από το σχολείο…

είναι όταν πήγα I.B. Κομβικό δίχρονο για τη συνολική μου εξέλιξη.

Ο αγαπημένος μου καθηγητής / καθηγήτρια ήταν …

η Ελένη Γκόνη. Η πρώτη ουσιαστική διανοούμενη που γνώρισα στη ζωή μου. Πολλές συζητήσεις, πολλές σκέψεις, ωραίες λέξεις. Ξεχνούσες ότι ήσουν λύκειο, ήσουν κάπου πολύ σπουδαιότερα.

Το αγαπημένο μου σημείο στο campus…

ήταν το art room του I.B.

Το Κολλέγιο Ανατόλια με βοήθησε να…

ενδυναμώσω υπάρχουσες τάσεις που καλώς ή κακώς προήλθαν από τα παιδικά μου χρόνια. Να διαβάζω λογοτεχνία με την πραγματική έννοια του διαβάζω, να σκέφτομαι με την πραγματική έννοια του σκέφτομαι, να συνειδητοποιήσω ότι όντως γράφω.

Τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ταυτότητα των αποφοίτων του Κολλεγίου Ανατόλια είναι…

Δεν πιστεύω στις γενικεύσεις τέτοιου τύπου.

Για μένα το Κολλέγιο Ανατόλια…

είναι ένας ανθρωπολογικά ενδιαφέρων χώρος και εάν έχεις στόχο, μπορεί να γίνει ένα καταπληκτικό σχολείο.

Το καλύτερο κομμάτι της δουλειάς μου είναι…

το ότι είμαι ευτυχισμένη σε όλα τα στάδια. Και πριν, δηλαδή στην προ παραγωγή, και κατά τη διάρκεια, στο γύρισμα, και μετά, στην αποπεράτωση.

Θεωρώ σημαντική στιγμή στην επαγγελματική μου διαδρομή…

κάθε φορά που ολοκληρώνω μια ταινία ή ένα σενάριο: η μαγεία της υλοποίησης.

Στο μέλλον θέλω να…

μπορώ να δημιουργώ με μεγαλύτερη ευκολία, που σημαίνει ότι στο μέλλον θέλω η χώρα να αλλάξει τρόπους και σκέψεις επί της τέχνης. ( ή να αλλάξω εγώ χώρα)

 Μιλήσαμε με την Νίκη Γλεούδη απόφοιτη του Anatolia High School της τάξης ’86. Η Νίκη σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και Φωτογραφία στο Washington University στο St. Louis των ΗΠΑ. Εδώ και αρκετά χρόνια μένει στο Μαϊάμι όπου εργάζεται ως εικαστικός και ασχολείται κυρίως με την φωτογραφία. Έχει εκθέσει την δουλειά της σε ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στην Αμερική και παράλληλα είναι μέλος της κολεκτίβας BULB.

 Για μένα το Κολλέγιο Ανατόλια είναι μια μεγάλη οικογένεια, μια υπέροχη ανάμνηση, κομμάτι του εαυτού μου

Η καλύτερη ανάμνηση που έχω από το σχολείο...

το μεγάλο διάλειμμα, ηλιόλουστη άνοιξη, βόλτες με αγαπημένες φίλες.

Ο αγαπημένος μου καθηγητής / καθηγήτρια ήταν …

η κ. Στογιάννου. Με συγκινούσε σε κάθε μάθημα με το πάθος της για την ιστορία. Ήταν γραμμένο στο βλέμμα της, στον τόνο της φωνής της.

Το αγαπημένο μου σημείο στο campus…

δε μπορώ να το διαχωρίσω! Μου έρχονται διάφορα σημεία στο μυαλό, όπως κοντά στα γήπεδα, λίγο πριν τα τούνελ, έξω από το Macedonia, η καντίνα … κάθε σημείο με ξεχωριστές αναμνήσεις. Όλες συνδυασμένες με αγαπημένα πρόσωπα και με μυρωδιές της φύσης.

Το Κολλέγιο Ανατόλια με βοήθησε να…

περάσω από την παιδική ηλικία στην εφηβεία και στην ενηλικίωση αποκτώντας αυτοπεποίθηση, προσφέροντας μου ολοκληρωμένη μόρφωση και προετοιμασία για το μέλλον.

Τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ταυτότητα των αποφοίτων του Κολλεγίου Ανατόλια είναι…

αυτοπεποίθηση, κοινωνικότητα, ομαδικότητα και διάθεση προσφοράς.

Για μένα το Κολλέγιο Ανατόλια…

είναι μια μεγάλη οικογένεια, μια υπέροχη ανάμνηση, κομμάτι του εαυτού μου.