Walid Franco: Η ζωή στο οικοτροφείο τον καιρό της καραντίνας
Τέλος Απριλίου και το campus του Ανατόλια είναι ήσυχο, αλλά όχι αδρανές. Οι μαθητές μένουν στο σπίτι, ωστόσο εντός των πυλών του σχολείου η ζωή συνεχίζεται με διαφορετικούς ρυθμούς και λιγότερους «κατοίκους»: έναν μικρό αριθμό καθηγητών που διαμένουν μόνιμα μέσα στο Κολλέγιο, καθώς και τέσσερις μαθητές από ξένες χώρες, οι οποίοι δεν κατάφεραν να επιστρέψουν στις χώρες τους, καθώς τούς πρόλαβε το γενικό lockdown και η διακοπή των αεροπορικών πτήσεων.
Ένας από τους αυτούς είναι ο Walid Franco από την Ιταλία, μαθητής του ΙΒ1 στο Κολλέγιο Ανατόλια, που μαζί με άλλους τρεις μαθητές του Pinewood, παραμένουν στο οικοτροφείο του Κολλεγίου όλο αυτό το διάστημα. Υπό την εποπτεία της διευθύντριας του οικοτροφείου Αλεξίας Δάρα, μέλη του προσωπικού του σχολείου βρίσκονται κοντά τους για κάθε τους ανάγκη, από σίτιση μέχρι ψυχολογική στήριξη, αλλά και παρέα.
Η εικόνα του 16χρονου χαμογελαστού και ομιλητικού Walid εμφανίζεται στην οθόνη του υπολογιστή. Είναι Κυριακή 26 Απριλίου, 10 το πρωί και η επικοινωνία μας γίνεται μέσω βιντεοκλήσης. Είναι χαρούμενος γιατί μόλις είχε διαβάσει καλά νέα για την ομάδα του τον ΠΑΟΚ. ΠΑΟΚ;. «Ναι, είναι η ομάδα μου. Τον υποστηρίζω από το 2017 και πήγαινα και στην Τούμπα να τον δω να παίζει!».
Ο πατέρας και η μητέρα του Walid ζουν στη Ρώμη, οι παππούδες του στη Σαρδηνία και την Απουλία, και ευτυχώς όλοι, όπως λέει ο ίδιος, είναι καλά στην υγεία τους. Εύχεται στους συμπατριώτες του να ξεπεράσουν γρήγορα αυτήν την κατάσταση και να μείνουν σταθεροί στην πιστή τήρηση των μέτρων. «Είναι πολύ δύσκολο να χάνεις συγγενείς και φίλους, αλλά πρέπει όλοι να πειθαρχήσουν στους κανόνες του κράτους, και να μην το κατηγορούν».
«Οι γονείς μου θα με ήθελαν κοντά τους, αλλά ανακουφίστηκαν που βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη δεδομένης της κρίσης της πανδημίας στην Ιταλία. Η Ελλάδα έχει αντιμετωπίσει το πρόβλημα καλύτερα από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Είναι ήσυχοι γιατί μένω στο Κολλέγιο, σε έναν χώρο προστατευμένο, με φύλαξη όπου μου παρέχονται τα πάντα. Οι φίλοι μου στην Ιταλία λένε ότι είμαι πολύ τυχερός. Εκείνοι είναι αναγκασμένοι να ζουν εγκλωβισμένοι στα διαμερίσματά τους, ενώ εγώ μπορώ να κινηθώ ελεύθερα μέσα στα όρια του campus, σε ένα περιβάλλον καταπράσινο πράσινο, καθαρό αέρα, και τα γήπεδα στη διάθεσή μου».
Ο ίδιος δεν αισθάνεται ότι βρίσκεται σε απομόνωση. Εξάλλου το να είσαι μόνος σου δεν σημαίνει ότι είσαι αποκομμένος αλλά ανεξάρτητος στον βαθμό που σου επιτρέπει η ηλικία σου. «Οι καθηγητές μου επικοινωνούν καθημερινά μαζί μου για να δουν αν έχω κάποιο θέμα με τα μαθήματα και αν είμαι καλά. Έχω κοντά μου την ψυχολόγο του σχολείου Μαριαλένα Κωστούλη και τη σύμβουλο του οικοτροφείου Μαριάνθη Σεραφείμ, που και αυτές μένουν στο οικοτροφείο σε συνθήκες καραντίνας. Συζητάμε αρκετά και το βράδυ βλέπουμε ταινίες. Προπονούμαι στο γυμναστήριο και στα γήπεδα. Παίζω ποδόσφαιρο με παιδιά εργαζομένων που μένουν εδώ».
Η Θεσσαλονίκη ήταν ανέκαθεν ένας αγαπημένος σταθερός ταξιδιωτικός προορισμός της οικογένειας τα περασμένα χρόνια. «Έχει τύχει να έρθουμε στη Θεσσαλονίκη μέχρι και τρεις φορές μέσα στον ίδιο χρόνο. Είναι μια υπέροχη πόλη που σου προσφέρει απλόχερα τα πάντα: μπορείς να ηρεμήσεις μπροστά στον Λευκό Πύργο, να βρεις κόσμο και κίνηση αν θέλεις».
Από τον Σεπτέμβριο του 2019 ο Walid μένει στο οικοτροφείο του Κολλεγίου Ανατόλια και παρακολουθεί το διετές πρόγραμμα του ΙΒ έχοντας επιλέξει μαθήματα Διεθνών Σχέσεων. Στην Ιταλία έπρεπε να περιμένει, λόγω ηλικία, ένα χρόνο ακόμη για να εγγραφεί σε σχολείο με πρόγραμμα ΙΒ. «Δεν μπορούσα να αντέξω άλλο το εκπαιδευτικό σύστημα της Ιταλίας ούτε για έναν χρόνο. Είναι πολύ ασφυκτικό και δεν αφήνει περιθώριο σε έναν μαθητή να σκεφτεί πέρα από το βιβλίο και τι λέει ο καθηγητής. Αποφάσισα να φύγω. Οι γονείς μου στην αρχή ανησύχησαν γιατί ήταν ένα μεγάλο βήμα για μένα, αλλά με υποστήριξαν. Κάνοντας έρευνα στο διαδίκτυο για τα σχολεία της Ευρώπης, που προσφέρουν το ΙΒ, βρήκα και το Ανατόλια. Καθώς αγαπώ πολύ τη χώρα και ήθελα να έχω την εμπειρία της ζωής εδώ, η επιλογή δεν ήταν δύσκολη. Είμαστε και ‘una faccia una razza’! Εδώ όλα ήταν υπέροχα. Οι καθηγητές, το περιβάλλον, τα πάντα. Μπορεί να είμαι μακριά από τη βιολογική μου οικογένεια, αλλά στο οικοτροφείο - βρήκα μία άλλη οικογένεια. Όταν ήρθα για πρώτη φορά, δεν χρειάστηκε να προσπαθήσω πολύ. Ήρθαν όλοι και μου συστήθηκαν και μου είπαν ότι αν χρειαστώ κάτι, μπορώ να το ζητήσω».
Προς το παρόν περιμένει να ανοίξουν τα σχολεία και κάνει σχέδια για την επόμενη ημέρα της άρσης των περιοριστικών μέτρων. Το πρώτο πράγμα που θα κάνει; «Να πάω να κουρευτώ!». Όπως όλοι μας…
Κείμενο: Όλγα Τσαντήλα
