Συνέντευξη: Νάρκισσος Γεωργιάδης '82

Μιλήσαμε με τον Νάρκισσο Γεωργιάδη, απόφοιτο του Anatolia High School της τάξης του ‘82. Ο Νάρκισσος είναι κάτοχος πτυχίου Οικονομικών από το Πανεπιστήμιο του Pittsburgh και μεταπτυχιακού στη Διοίκηση Επιχειρήσεων από το Manchester Business School. Ξεκίνησε την καριέρα του στην Procter & Gamble Γερμανίας ως διευθυντής Οικονομικής Ανάλυσης και, στη συνέχεια, ως διευθυντής Οικονομικής Ανάλυσης & Προϋπολογισμού των εργοστασίων της εξαγορασμένης από την P&G, Blendax. Με σημαντική εμπειρία στη διοίκηση μεγάλων βιομηχανικών και εμπορικών εταιρειών, έχει διατελέσει για περισσότερα από 20 χρόνια πρόεδρος, διευθύνων σύμβουλος και μέλος διοικητικών συμβουλίων πολυεθνικών και εισηγμένων ομίλων σε Ελλάδα, Γερμανία και Ιταλία σε ένα ευρύ φάσμα κλάδων.
Σήμερα, εργάζεται με την αμερικανική Werner International Inc. στην Αίγυπτο ως Director ενός project 1,2 δις δολαρίων για την αναδιάρθρωση του κρατικού ομίλου κλωστοϋφαντουργίας.

 Τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ταυτότητα των αποφοίτων του Κολλεγίου Ανατόλια είναι πιστεύω πρώτα από όλα, ένας αμοιβαίος σεβασμός και μια αίσθηση «μεγάλης οικογένειας» ενός σχολείου, που παραμένει ξεχωριστό.

Η καλύτερη ανάμνηση που έχω από το σχολείο …

είναι η πρώτη θέση στο Πανελλήνιο τουρνουά Debate που είχα πάρει στην 3η Λυκείου το 1982, μαζί με τον partner μου Αντώνη Νικολαΐδη (‘83) εκπροσωπώντας το Κολλέγιο Ανατόλια. Ήμασταν η μόνη ομάδα στη μέχρι τότε ιστορία του Forensics που είχε παραμείνει αήττητη σε όλα τα rounds και η πρώτη που έπαιρνε την πρώτη θέση με «non-native English speakers» (τότε στο Forensics συμμετείχαν μόνο τα αγγλόφωνα σχολεία και στο Debate έβγαιναν πάντα πρώτα τα ACS, Campion, κλπ). Χάρη δε (και) στη δική μας πρωτιά το Ανατόλια είχε βγει τότε πρώτο και σε όλο το Forensics. Θα θυμάμαι για πάντα τον τελικό, όπου σε ένα κατάμεστο Tracy Hall, και με τον Αμερικανό Πρόξενο ως έναν από τους τρεις Judges, είχαμε αντιμετωπίσει και κερδίσει το Αμερικανικό Σχολείο του Καΐρου. Και φυσικά την πρώτη φορά που είχα βάλει σακάκι και γραβάτα στη ζωή μου.

 Ο αγαπημένος μου καθηγητής / καθηγήτρια ήταν …

ο Αδάμ. Δύσκολα μπορεί κανείς να ξεχωρίσει έναν αγαπημένο από τους πολλούς με τους οποίους είχαμε καλές σχέσεις, αλλά θεωρώ πως ο Βασίλης Αδάμ είχε μια ιδιαίτερη σχέση με όλους μας.

Το αγαπημένο μου σημείο στο campus …

Ήταν ο χώρος γύρω από τα γήπεδα τένις όπου τότε δεν υπήρχε πάρκινγκ. Το μεγάλο διάλειμμα ήταν τότε «event» και μαζευόμασταν όλοι, έξω από την παλιά καντίνα δίπλα στο Παπάς (εκεί που τώρα είναι το υπαίθριο αμφιθέατρο), όπου μαζί με τα κορίτσια που έρχονταν από το Θηλέων γινόταν ένα μοναδικό σμίξιμο όλου του σχολείου, από όλες τις τάξεις. Ίσως ήταν από τις τελευταίες χρονιές που συνέβαινε αυτό, καθώς με την αλλαγή του σχολείου σε μικτό και τον διαχωρισμό του σχολείου σε Α και Β το 1981, θεωρώ πως αυτό το “happening” σιγά σιγά χάθηκε.

Το Κολλέγιο Ανατόλια με βοήθησε να…

αποκτήσω από νωρίς μια έντονα διεθνή, κουλτούρα σε μια εποχή που στην Ελλάδα την Αμερική την έβλεπες μόνο μέσα από τη Δυναστεία και το Ντάλας - οι δυο σειρές που έπαιζαν τότε τα (μόνα) 2 κρατικά κανάλια. Ίσως να φαίνεται σήμερα αστείο, αλλά ακόμα και τα μονόεδρα και οι ψύκτες νερού που είχε το Κολλέγιο Ανατόλια φάνταζαν τότε εξωπραγματικά για τα παιδιά άλλων σχολείων. Χάρη στο Ανατόλια, μπόρεσα να πάρω την πρώτη αίσθηση μιας άλλης χώρας, της Αμερικής, η οποία τότε ήταν πραγματικά άλλος πλανήτης και να χαράξω μία από τις σημαντικότερες πορείες στη ζωή μου - να πάω για σπουδές εκεί μετά την αποφοίτησή μου.

Τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ταυτότητα των αποφοίτων του Κολλεγίου Ανατόλια είναι …

πιστεύω πρώτα από όλα, ένας αμοιβαίος σεβασμός και μια αίσθηση «μεγάλης οικογένειας» ενός σχολείου, που παραμένει ξεχωριστό. Θεωρώ μοναδικό δεσμό το να νιώθεις φίλος με οποιονδήποτε άλλο απόφοιτο συναντιέσαι τυχαία αργότερα, ανεξάρτητα από το αν ήσουν στο ίδιο τμήμα ή τάξη.

Για μένα το Κολλέγιο Ανατόλια είναι …

ένα ανεξίτηλο κομμάτι της ζωής μου με τα πιο έντονα και συναισθηματικά χρόνια της. Μια δυνατή, γλυκιά ανάμνηση της εφηβείας και της πρώτης χάραξης των ανοικτών και τρομακτικά άγνωστων οριζόντων της ζωής μας, που φάνταζε τότε αιώνια.

Το καλύτερο κομμάτι της δουλειάς μου είναι…

όταν καταφέρνω και υλοποιώ σχέδια με τα οποία μια εταιρία αναπτύσσεται, και μαζί της αναπτύσσονται οι άνθρωποι της, τα στελέχη της και προσφέρονται και νέες θέσεις εργασίας σε νέους ανθρώπους. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια με τις απανωτές κρίσεις αυτό έχει γίνει στην Ελλάδα εξαιρετικά δύσκολο, οπότε κρατώ ως ικανοποίηση τη διατήρηση έστω όσο το δυνατόν περισσότερο θέσεων εργασίας. Αυτή την περίοδο συντονίζω το έργο αναδιάρθρωσης του κρατικού ομίλου κλωστοϋφαντουργίας της Αιγύπτου, με 25 εταιρίες, 60 εργοστάσια και 50 χιλ εργαζομένους - την υλοποίηση του οποίου είχα σχεδιάσει πριν από τρία χρόνια. Πρόκειται για μία επένδυση 1,2 δις δολαρίων. Από το να σβήσει τελείως, δημιουργείται ένας νέος, υγιής, όμιλος με 10 υπο-ομίλους και 52 εργοστάσια, ο οποίος αναμένεται να πρωταγωνιστήσει διεθνώς. Θα ήθελα να έβλεπα τέτοια έργα να υλοποιούνται και στην Ελλάδα, αλλά για την ώρα παραμένουν εξαιρέσεις λόγω των πολλών αγκυλώσεων που είχε και συνεχίζει να έχει συνολικά η ελληνική οικονομία και το τραπεζικό μας σύστημα.

Θεωρώ σημαντική στιγμή στην επαγγελματική μου διαδρομή …

το ότι με εμπιστεύτηκε σε ηλικία 34 ετών ένας πολυεθνικός κολοσσός, η Daimler, για να στήσω και να διευθύνω την θυγατρική των λεωφορείων της στην Ελλάδα. Από κει και πέρα, όπως σε όλους μας, η ζωή προσέφερε πολλές μικρές και μεγάλες, καλές και κακές στιγμές. Ωστόσο, η ανάληψη θέσης CEO σε ηλικία 34 ετών ήταν καθοριστική για την επαγγελματική μου διαδρομή, και όχι μόνο θετικά, γιατί πιάνεις το πλατό «burn-out» στα 45 και, από εκεί και πέρα, θέλει πολλή αυτογνωσία και επαναπροσδιορισμό «to keep walking». Με το μέσο όρο προσδόκιμου ζωής συνεχώς να αυξάνει, μιλάμε πλέον για καριέρες 40 ετών – δέκα χρόνια παραπάνω από ό,τι λογαριάζαμε όταν ξεκινούσαμε. Για αυτό, ο συνεχής επαναπροσδιορισμός και το «continuous learning» (το οποίο έχει πει πρώτος ο Σόλων με το γηράσκω δ’ αιεί πολλά διδασκόμενος) αποτελούν πλέον βασικές δράσεις προκειμένου να συνεχίσει κάποιος να πορεύεται επαγγελματικά - κι αυτό ισχύει ανεξαρτήτου ηλικίας.

Στο μέλλον θέλω να ….

η Θεσσαλονίκη να μπορέσει να γίνει πιο εύπορη και βιώσιμη πόλη, καθώς και να αναδειχθεί στο οικονομικό κέντρο που της αξίζει να είναι - λόγω του λιμανιού της και όχι μόνο. Nα σταματήσει να διώχνει τα παιδιά της σε άλλες χώρες. Να θέλουν να μετακομίζουν πίσω με τις οικογένειές τους και με χαρά οι πολλοί πετυχημένοι μας απόφοιτοι του εξωτερικού, φέρνοντας επιπλέον «added value», το οποίο θα προστίθεται και θα προσαυξάνεται. Σκέψεις αντίθετες με την παγκοσμιοποίηση και την τάση για δημιουργία «global citizens» ,αλλά με πολλή αγάπη για την πόλη όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα και που εξακολουθώ να χαίρομαι για το ότι, μαζί με τη σύζυγό μου, την επιλέξαμε για να φέρουμε τα παιδιά μας το 2008.

Διαβάστε περισσότερες συνεντεύξεις και νέα και ενημερωθείτε για τις δράσεις του Γραφείου Αποφοίτων του Κολλεγίου Ανατόλια στο anatolia.edu.gr/alumni.